Groen is groen, oranje is groen, rood is oranje

Halfvolle melkflessen van me! Ey swa, kon ta bai? Spacey? Mi hopi bon! Dat was de Papiamentse les voor vandaag weer.

PSV is vandaag weer voor de vierde keer op rij kampioen geworden! Hulde aan de jongens van Sef. De terechte kampioen is wederom opgestaan. Vanochtend om 08.30 uur wilde ik opstaan om via internet Langs de Lijn te luisteren. Helaas ging ik vannacht om 6 uur slapen dus zat ik hier al tollend om 09.00 uur te podcasten met dubbele ogen, halfbakken tong en een chaostheorie in mijn hoofd waar geen oerknal tegen op kan. Maar het was de moeite waard. Bij de 0-1 van Lazovic heb ik iedereen wakker geschreeuwd van genot. Zelfs de huisbaas kwam kijken, ze zal vast gedacht hebben dat ik een papegaai aan het molesteren was. Hihi.

Ik begin steeds meer de Antilliaanse rijstijl te hanteren. Dat wil zeggen, cruisen met de automatische piloot op oneindig. Niet kijken wat er links of rechts rijdt, rustig mijn gordeltje om vergeten, stoplichten negeren, dat wil zeggen nog even snel op het gas trappen ook al is het net rood geworden. Groen is groen, oranje is groen en rood is stiekem oranje. Borsato zou met zijn vingertje wijzen en zingen: vandaag is rood, de kleur van het stoplicht. Iedereen doet het. Dat zou niet de legitieme reden moeten zijn maar fuck it! This is Curaçao! Het voelt heerlijk zo’n lekker kuddedier te zijn, ik loop lekker mee in de roedel en geniet onderweg van alles wat voorbij komt. Dat deze manier van rijden me al in onheilspellende situaties opgeleverd heeft mag voor zich spreken. Zo stond ik laatst voor een stoplicht en ik was weer eens aan het mijmeren over vergeten tijden. Ik moest linksaf en de stoplichten waren uitgeschakeld. Zwaar in de veronderstelling dat ik kon rijden sloeg ik af. Toen zag ik een auto met piepende banden op me afkomen en ternauwernood was deze verkeersovertreder aan een ongeluk ontsnapt. Na de onvriendelijk gebaar van zijn kant en een laffe sorry mijnerzijds vervolgde ik mijn tocht getergd. Daar zou je van geleerd hebben. Nee hoor, Ruuth is in ieder geval geen ezel die zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot. Afgelopen donderdag wilde ik naar mijn stage rijden en reed ik mijn Bassie & Adriaan bak achteruit het complex af. Meneer de dode hoek zorgde ervoor dat ik met mijn bumper vol tegen de brievenbus kwam waardoor er nu een deuk in mijn auto zit die niet zou misstaan als een krater op de maan. Maar ongedeerd en vol goede moed gaan we de laatste twee maanden tegemoet. Het komt goed. Ik kijk uit. Beloofd.

Het gaat snel. Af en toe voelt het alsof ik met mijn zevenmijlslaarzen heel Curaçao door rock en roll. Het gaat ook zo goed! Inmiddels is mijn stage afgelopen en is mijn eindverslag concept al goedgekeurd door mijn docentbegeleider op school. In Nederland moet ik alleen nog even alles wat ik geschreven heb uitprinten en alles goed bundelen en dan in drievoud (zonder drie fout) leveren bij het secretariaat en dan heb ik dat gedeelte ook weer gehad. Ook met mijn afstuderen kan ik het blije bericht meedelen dat ik de vaart heb te pakken zoals Churandy Martina (onthoud die naam voor de Olympische Spelen, een Antilliaan) de honderd meter sprint voltooid. Je zou me gerust een hazewindhond die de wind in zijn rug heeft kunnen noemen. Nog steeds gaat meneertje koekepeertje een serie grote verhalen schrijven alleen het wordt nu een serie waarin de landbouw op Curaçao centraal staat. Ik heb de eerste interviews al gehad en het is eigenlijk alleen nog een kwestie van een literatuuronderzoekje doen en klaar is Cees. Lekker! Goede berichten. Eind augustus heb ik dat diplomaatje, dat staat als een vis boven water zonder schubben. De haven komt in zicht en we gaan niet stranden. Ik zie ernaar uit de volgende fase van mijn leven in te gaan.

Herinneren jullie nog dat ik de wedstrijd rondom het Antilliaans elftal heb verslagen. Er was ook een verslaggever van Voetbal International bij en hij heeft me nog geciteerd in zijn verslag. Alleen hij begreep mijn strekking niet helemaal, of heeft er zijn eigen draai aan gegeven, want hij noemde mijn stuk ‘ronkend’ omdat ik een vergelijking maakte naar het totaalvoetbal waar het Nederlands elftal in 1974 furore mee maakte op het Wereldkampioenschap. Ach, als ze over je schrijven betekent dat je niet vergeten bent! Maar wel leuk dat ik door het grootste sportblad in Nederland aangehaald ben. Dankje, Iwan van Duren. Wat wel heel nazi-NSB is, is dat de andere Nederlandstalige krant hier op het eiland, Amigoe, en tevens onze grote concurrent, continu sportartikelen van mij jat. Het Antilliaans Dagblad ligt om 7 uur ’s ochtends op de deurmat, Amigoe verschijnt rond een uur of 4 ’s middags bij de mensen thuis. Beide hebben voordelen van uitkomen. Vooral op het gebied van voetbal zaken heb ik redelijk vaak zinnen van mijn hand zien terugkomen in de andere krant. PLAGIAATPLEGERS!! Ik heb zoiets van: beter goed jatten dan zelf verzinnen, dus stiekem streelt het mijn ego dat zijn mijn klasse en deskundigheid in sport wel erkennen.

Het eiland. Ik heb weer een paar mooie dingen meegemaakt. Zo is Romario de Souza Faria langs geweest en ben ik met hem op de foto gegaan. Check de foto maar! Die kleine balvirtuoos kwam hier een weekje op vakantie en heeft meteen even een wedstrijdje voor het goede doel gespeeld. Ik had een perspas dus mocht overal komen waar anderen moesten stoppen maar wat wordt die Braziliaan geleefd zeg. Hij liever dan ik, ik leef mijn eigen leven al en daar heb ik vaak mijn handen vol aan. Toen hij op het veld verscheen ging iedereen meteen richting hem, logisch. Professor Voetbal alias Ruuth er ook heen en eerst stiekem een foto gemaakt dat ik achter hem stond en uiteindelijk toch de stoute (voetbal)schoenen aangetrokken en hem in zijn zij gepord en wijzend naar de camera pakte ik hem al beet. Hij hoefde alleen maar te lachen en mijn dag was geslaagd. Lachebekje! Heerlijk. Tijdens de voetbalwedstrijd liet Romario nog even zien wat salsavoetbal is en waarom hij zo goed was. De ene magistrale goal na de andere gleden van zijn voet. En natuurlijk: hij heeft geen meter te veel gelopen.

Stroomcapaciteit. Vorige week zat ik achter mijn computer op stage. Nobel aan het werk aan weer een masterpiece van mijn hand ging opeens alle stroom uit. Zaten we zonder elektriciteit. Wat blijkt? In verband met beperkte stroomcapaciteit op het hele eiland schakelt de energiecentrale soms sommige wijken uit, zodat andere wijken die stroom kunnen krijgen. Er is gewoon te weinig op bepaalde momenten. En het maakt de hoge heren niet uit welke wijk het is, iedereen moet eraan geloven. Dus toen hebben we vier uur zonder stroom, airco gezeten. Ik zal de details over mijn bezwete bilnaad besparen maar de Niagara watervallen waren er niks bij. Zit je te werken aan een artikel valt opeens de stroom uit. Gelukkig dat meneer Windows zo is ingesteld dat om de vijf minuten een back-up wordt gemaakt anders was Nonkel Ruuth erg boos, verdrietig en kwaad geweest. Het klinkt lekker prehistorisch maar zo gaat het nu eenmaal hier. Ook met het internet heb ik nog een appeltje te schillen. De ene keer gaat het redelijk de andere keer kan ik tijdens het laden van een pagina aan mijn snelcursus Swahili beginnen, zo traag is het. Een slak met vertraging is dan nog sneller. Maar ach, this is Curaçao.

Persconferenties. Ik ga er wat af. Maar ook ik heb moeten ondervinden wat een vorm van discriminatie is. Curaçao was vroeger een KOLONIE van Nederland en het k-woord ligt daarom nogal gevoelig. In de jaren ’90 is het Papiamentu als officiële taal ingevoerd en mogen ze dat ook praten, in plaats van het Nederlands wat iedereen ook nog wel spreekt. Zoals ik al eerder heb verteld ben ik door het Nederlands Antilliaans Olympisch Comité (NAOC) gevraagd om naast mijn stage een nieuwsbrief te schrijven. Die nieuwsbrief is, zoals alle andere brieven die uitgebracht zijn, in het Nederlands. En ik had netjes op tijd al mijn interviews af en doorgestuurd voor de opmaak. Onderwijl was er nog een persconferentie door het NAOC ingelast om even wat dingen duidelijk te maken met betrekking tot de Atletiek Unie en NAOC. Die hadden een akkefietje gehad maar dat was weer koek en ei, vriendjes van weleer, ouwe jongens krentebrood. Omdat ik toch wel de sportverslaggever van het Antilliaans Dagblad ben en ik goede contacten onderhield met NAOC ging ik daarheen. Daar aangekomen vertikte de voorzitter van NAOC het gewoon tijdens de persconferentie om Nederlands te praten. Onder het mom van: jij leert maar Papiamentu zat ik daar als een verloren zak zout wat gebrabbel op te vangen. Ik had eigenlijk op moeten staan en mijn beide middelvingers in zijn oog moeten priemen maar ook ik heb mijn trots. Netjes gebleven tot het eind en toen opgestaan en weggegaan. Die kerel met wie ik contact onderhield belde me daarna nog wel op of ik dingen moest weten maar hij kon de rambam krijgen. Ik heb hem gezegd dat ik het best wel kleinerend vond over hoe ze tegen me deden. Nouja, die shit hoort er ook bij, kan ik discriminatie ook van mijn lijstje af halen. Ik heb zoiets van: wees blij dat er pers komt, jullie kunnen verdomde goed Nederlands en kijk wat ik voor jullie heb gedaan. Toon iets meer respect zo zul je zien dat de wisselwerking positief blijft.
Een andere vorm van discriminatie is dat vrouwen hier in sommige tenten een uur lang gratis mogen zuipen om mannen (lees: mariniers, nimmer mensen tegengekomen met minder inhoud, zelfs Bonnie St. Claire lijkt hoogbegaafd bij deze waterpiraten) te lokken. Pure discriminatie. Dus ik geef ook geen cent meer uit in deze tyfustenten.

Isla. Oei. Femka Hoerema van het links getinte Groen Links had gelijk in haar betoog. Dit is misschien wel het grootste milieuprobleem van het Nederlandse Koninkrijk. Jaarlijks sterven er, gemiddeld, tien mensen aan het inademen van giftige stoffen van deze voormalige olieraffinaderij die voorheen van Shell was maar nu gehuurd wordt door de regering van Venezuela. De fabriek, een enorm complex in de natuurlijke haven van Curaçao, heeft de afgelopen week twee keer een black out gehad. Wat inhoudt dat de hele fabriek op zijn gat ligt. En dan komt er rook uit de pijpen waar je echt ziek van wordt, giftige stoffen zelfs. Het lijken net fakkels, drie in totaal vuren er ballen van warmte uit die pijp. Af en toe lijkt het net ’s avonds Lord of the Rings en dan dat oog van vuur. Nouja, met een beetje fantasie. Het is zelfs zo dat scholen in de nabije omgeving geëvacueerd worden en de kinderen thuis moeten blijven. Ik was er in de buurt om wat scholen te bezoeken voor reacties en moet zeggen: de geur leek op een misselijke mix tussen een ouderwetse bierscheet en een moderne knoflookboer gemarineerd met een wispelturige rotte eierengeur waar je U tegen zegt. Zwavelgeur. Wat smerig zeg. En komt er verandering in dit probleem? Tuurlijk niet, dit is Curaçao!

Welnu, genoeg gepraat. Ik ga wat van mijn leven maken!

Gegroet vanuit het steeds benauwder wordende Curacao.

Ffeohrev Htuur

Trouwens, even voor de goede orde…het ‘Portugees Oorlogsschip’ is hier gesignaleerd dus ik zal oppassen als ik met mijn snorkel de Caribische zee betreed.

Tot slot: ik heb een nieuwe auto, mooi he?