We zijn erop geklapt!

Zo snel alweer? Ja sorry! Ik ben helemaal gek aan het worden hier :)

De eerste horde is genomen. De tweestrijd met Nicaragua is in Antilliaans voordeel beslecht. Als de Antillen minimaal hun volgende achttien en maximaal twintig wedstrijden met winst weten af te sluiten dan zijn ze erbij op de Wereldkampioenschappen 2010 in Zuid-Afrika. Te beginnen met het altijd lastige Haiti. En dan in de poule met Makamba Nederland komen en die verwaande individuen een lesje leren. The Miracle stays alive! Wat een feest was het woensdag 26 maart in Willemstad zeg. Ik heb het allemaal mogen verslaan, en ik heb mijn mannetje tussen de mannetjes gestaan. Wat is het soms toch heerlijk journalist te zijn. Afgelopen week misschien zestig uur gedraaid, maar elke dag met een glimlach opgestaan en met een glimlach naar bed gegaan. Dit zijn de tijden dat je blij bent dat je leeft.

Zondag 23 maart landde het vliegtuig met de selectiespelers die de 1-0 voorsprong tegen Nicaragua moesten gaan verdedigen. Het voetbal is hier middels een aantal hoofdsponsors nieuw leven ingeblazen en het leeft. Het stadion was stijf uitverkocht. Maandag was de eerste training en ik ging natuurlijk even kennismaken. Ik wist echter niet goed wie nu precies wie was, van te voren had ik gewoon even alle foto’s moeten checken maar daar had ik geen tijd voor in verband met alcohol verplichtingen en strand verantwoordelijkheden. Dus ik kom in het stadion aan, weet me naar binnen te lullen en stap het kunstgrasveld op. Zie ik een speler lopen, de rest is aan het trainen, dus ik dacht lekker naïef: zal wel een wisselspeler zijn. Ik stel me voor, de beste jongen zegt zijn naam, bleek het de aanvoerder te zijn. Ik meteen op mijn knieën zoals een moslim dat naar Mekka doet. Tyrone Loran, de beste man, ik herkende hem wel, wist dat hij bij NAC Breda speelde, maar ja, was veel te druk in mijn bolle koppie. Even wat vragen gesteld en daarna nog even mezelf voorgesteld aan de bondscoach Leen Looyen en teammanager Gertjan Steendam. Door Gertjan werd ik meteen ’s avonds uitgenodigd om met de selectie samen te zijn onder het mom van gezelligheid met de pers kent geen tijd. Dus ik die avond mezelf mooi maken voor de jongens, jarretels aan, oogpotlood op en blik op oneindig zwoel. Kwam ik daar aan en de pers had natuurlijk massaal gehore gegeven aan de oproep. Maar niet heus. Dat is Curaçao. Ik was de enige. Maar ik was meer dan welkom. Als een moedergans die haar kuiken omarmt kwam ik au bain Marie in een warm bad terecht. En het werd gewaardeerd dat ik erbij was. We gingen een voetbal kennisquiz met de spelers doen en enkele familieleden en dit Makambaatje. Ik zat bij Angelo Martha (Willem II), Benjamin Martha (RBC Roosendaal), Brutil Hosé (voormalig Ajax, nu Haaglandia) en nog twee koele Curaçaose knakkers. Nu is het zo dat ik in Nederland vaak mensen gek maak doordat ik samen met ene Maarten M. (ook wel acterend onder het synoniem The Snip, Van Poison, Homan Junior, adresgegevens bij de schrijver bekend) de ene na de andere voetbalvraag bedenk. Iedereen vindt ons altijd ziek (stiekem zijn ze volgens ons jaloers) hoe ver wij dat doordrijven, maar die ene avond vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Toen wist ik waar we het al die jaren voor gedaan hadden. De vragen waren redelijk lastig maar ik schudde het ene na het andere antwoord uit mijn mouw, een enkele vraag het antwoord schuldig blijvend. Al die gasten keken me aan: wat weet jij veel. Het respect werd met emmers tegelijk over me heen gegoten en ik waande me zowaar even als een martelaar in het paradijs met 72 (voetbal) maagden. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat mijn glimlach van mijn gezicht afging, zo groot wassie.



Enkele vragen, jullie mogen ze beantwoorden, wel uit het blote hoofd want Google is een te makkelijke hulplijn. Ik houd jullie in de gaten middels IP-adres-technologie. Prijzen worden verloot onder de prijswinnaars en over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd tenzij jullie lief zijn.

Wie droeg nummer 9 op het EK 1988? (eitje lijkt mij)
Door welk land werden de Antillen uitgeschakeld voor kwalificatie voor het WK 2006? En noem de uitslag van de tweeluik. (is lastiger voor de Nederlander)
Wie was de bondscoach die Oranje door de kwalificatie in 1974 naar het WK leidde? (waren jullie toen al geboren, okkernootjes vamme?)
Ergillio Hato had drie bijnamen, noem er twee. (wie is Ergillio Hato zie ik jullie denken)
Waarom heeft Hennie Meijer een plek speciale plek gekregen in de voetbalgeschiedenis van de J-League, de Japanse profcompetitie. (Hennie Meijer? Is dat niet die broer van Anita Meijer?)

En zo waren er nog dertig andere vragen.
De laatste vraag wil ik toch met jullie delen.
In de WK van 1988 scoorde Marco van Basten de 2-0 voor Nederland. In welke minuut scoorde hij dat doelpunt? Hier heb je statistisch gezien negentig mogelijkheden voor. Eigenlijk nog meer, gezien het feit dat blessuretijd ook bestaat.

Ik zei meteen tegen de jongens: 54e minuut! De jongens keken me aan zo van: daar heb je hem weer. Ik resoluut als Ruuth: vul maar in. De jongens: jouwn verantwoordelijkheid. Ik: ik neem hem. De jongens: vooruit. Ik: akkoord. Inmiddels was ik toch niet meer helemaal zeker, maar het getal 54 kwam meteen in me op en je eerste keuze is vaak, bewust of onbewust, de beste. Dus bij het bespreken van de vragen kwamen we bij de laatste vraag aan. De teammanager stelde en mensen riepen antwoorden maar niks was goed, ervan uitgaan dat niemand deze vraag goed had wisten ze nog niet dat onze groep een superman (ik zeg het publiekelijk, ben zelf niet echt onverdienstelijk) in de gelederen had. Angelo Martha riep 54e minuut en de ogen rolden bijna uit de oogkassen van de jury. Jawel, dat was het correcte antwoord. De lof die hij toegezwaaid kreeg, wuifde hij meteen naar mij en wederom was ik de gevierde man. Als ik zo door zou gaan, zou ik vermoedelijk in de basiself starten voor de wedstrijd. Helaas geen bonuspunt, ondanks een recalcitrante ondeugende opmerking van ondergetekende. Na de quiz was het tijd om huiswaarts te keren, jullie begrijpen wel dat ik onderweg naar huis alleen maar op de claxon heb kunnen drukken.

Die dag erna kwam ik op de training en de gasten met wie ik in de groep zat: hé lopend encyclopedietje. Ik giechelen en verlegen worden en met een wapperend handgebaar zeggen: doe niet zo mal joh, gekkies, het viel wel mee toch? (hopend dat zij zouden zeggen: nee je was echt de bom, helaas bleef dit droomscenario uit). De hele week mocht ik alles rondom de wedstrijd verslaan en woensdag was de grote dag. Alleen er zat een kleinigheidje omheen. De wedstrijd zou ongeveer kwart voor tien afgelopen zijn en ik zou dan de opening krant verzorgen voor de donderdag. Alleen de deadline van alle artikelen ligt rond 22.30 uur, dan moet de kopij bij de drukker zijn. Omdat we bij de redactie toch wel Antilliaans taferelen verwachtten qua verkeer (wat betekent: chaos in het kwadraat, ongeregeldheden is nog een understatement, iedereen doet maar wat) is besloten dat ik vijf minuten voor tijd weg zou gaan en een sluiproute had uitgekozen om zo min mogelijk verkeer op mijn pad tegen te komen. Alles liep volgens plan, ik zat op de VIP-tribune met mijn perskaart en kreeg geregeld drankjes (bier, hihi) en hapjes (local-shit, de één mild voor de tong, de ander brandde mijn huig uit) voorgeschoteld. Natuurlijk mee gejuicht toen er werd gescoord, zo subjectief ben ik dan ook wel weer. Het stadion barstte zowaar uit zijn voegen toen de 1-0 werd gemaakt, het was echt een volksfeest. De polonaise ontbrak nog net aan het feestgedruis. Van te voren werden plastic drumstokken (CEES, broeder, iets voor jou?) uitgedeeld als reclameshit en die mensen hier weten wel wat ritme is. Het is weer eens wat anders dan de Arena waar de (nep)supporters na 85 minuten morrend het stadion verlaten na weer een teleurstelling van de bovenste plank. (no hard feelings, Ajax-matties vamme, ik hou nog steeds van jullie, platonisch). De Antillen speelden in een Hollandse School opstelling, met drie spitsen. Ze wilden zo snel mogelijk de 1-0 maken en dat duurde tot vlak voor rust. Top eerste divisie is het elftal. Het mooie is dat je toch een persoonlijke band voelt krijgt met de spelers. Mijn favoriet is zonder dollen Angelo Cijntje, die speelt voor BV Veendam. Toen deze kleine pitbull (maximale hoogte: 150cm) met de rest op het veld verscheen was hij bijna even groot als het kind wat voor hem stond tijdens het volkslied. Maar tijdens de wedstrijd waakte hij over zijn verdediging als een adelaar die over zijn eieren heerst. Echt respect gekregen voor deze groot uitgevallen lilliputter. Enfin, dus ik samen met onze fotografe als de wiedeweerga na de redactie vijf minuten voor tijd. We lagen op schema. Vlak voordat ik aankwam nog wel even een geintje uitgehaald. Ik belde naar mijn collega-journalist en zei: Sharlon, we hebben een lekke band. Hij: ay caramba!! Hij kreeg nog net geen hartstilstand. Ik: happpuhhhhh. We staan bij de voordeur. Hij: pfieeeeuw. Ik: gniffel. Hij: O. Ik: lol. Einde.

Inmiddels was het 22.00 uur en ik had het hele verhaal al in mijn hoofd zitten. Vol van passie kwam ik binnen en wilde ik even mijn ervaring delen met mijn goede collega Sharlon (een Curaçaoënaar en zeer intelligente en relaxte kerel). De nieuwe eindredacteur kwam meteen pissig naar me toen en zei: Nu zitten!! En het geluidje wat daarna uit zijn mond kwam kan ik niet onder woorden brengen maar het is hetzelfde als grimmig een fluitje nadoen om een hond in zijn mand te commanderen. Ik had zoiets van: ja het zal wel, prima, wat jij wil. Dus ik mijn verhaal typen en binnen vijftien minuten had ik de opening krant voor elkaar. Hij had zogenaamd al een begin voor me geschreven, maar eigenwijs als ik ben heb ik daar helemaal niks mee gedaan: hij zou niet met mijn eer gaan strijken, de kunjo! Ik schrijf mijn eigen stukken en daarmee basta. Dit was mijn week. Daarna begon meneer weer te zeiken dat ik foto’s met bijschriften moest bijleveren. Zie ik eruit als superman? Misschien qua lichaam wel en mijn hersens zijn ook super, man maar ik kan geen twee dingen tegelijk. Respect voor alle vrouwen die dit wel weten te bewerkstelligen. Toen was voor mij de maat vol. Ook al ben ik stagiair, tuig van de onderste richel, op de rand balancerend van opname in afkickklinieken, ik laat me door niemand continu in gebiedende wijs toespreken (tenzij het mijn vriendin is als ik weer eens stout ben geweest en het boetekleed aantrek). Ik zei tegen hem: iets minder kan ook wel meneertje. Hij denigrerend naar mij, ik denigrerend naar hem. Wie kaatst kan de bal verwachten, wie op een bepaalde manier communiceert met mij, kan een bepaalde manier van communicatie terug verwachten. Wie de fuck je ook bent. Respect krijg je, maar moet je ook afdwingen. Inmiddels had het bloed onder mijn nagels al plaatsgemaakt voor het idee de hakbijl uit mijn auto te pakken en de beste flapdrol ter plaatse te onthoofden maar ik hield me sterk. Tot meneertje flapdrol weer begon te zieken dat hij actiefoto’s wilde en dat ik geen goede titel had. Terwijl ’s middags met de chef was afgesproken dat we die avond in verband met tijdgebrek een korte samenvatting van de wedstrijd zouden geven met een sfeerimpressie hoe het gevoel in het stadion was. En dan zouden we die dag erna met een gedetailleerd wedstrijdverslag en nabeschouwing komen, met actiefoto’s. That’s the deal en keep it real. Zo stond het ook op papier. Feiten liegen nooit. Tenzij ze niet de waarheid zijn. Hoewel leugens ook de waarheid kunnen zijn. Toen had ik het gehad. Ik stond op, pissig als een leeuw die al drie jaar geen vlees meer heeft gehad en ging voor hem staan. ,,Als je het zo goed weet, dan doe je het toch lekker zelf, *wijzend met een vingertje naar zijn bril* sukkeltje’’ Daar werd hij wel even stil van. If you mess with the best, you’ll die like the rest. Ghgehgehgehghge. Mijn collega Sharlon zag het en nam het meteen voor me op. De eindredacteur hield toen zijn bek, ik heb netjes mijn taken afgemaakt en ben daarna naar huis gegaan. Als blikken konden doden dan was die avond iemand gestorven door de bliksem. Die dag erna werd ik, nog voordat ik het verhaal aan mijn collega’s vertelde, overladen met complimenten. Ik had het goed gedaan, het schouderklopje ontbrak nog net maar werd wel figuurlijk gegeven. Nadat ik mijn verhaal had gedaan over de hele gay-gate bleek dat het wel vaker botst met eindredacteuren en journalisten/ redacteuren. Not in my backyard! Het had echt niet veel gescheeld of ik had hem op zijn bek geslagen, neergehoekt, tandjes laten tuffen. Het is dat ik na mijn gewonnen freefight cagefight heb gezegd: voor mij nooit meer matten, anders had ik even mijn spierballen over zijn lippen laten rollen. Die dag erna deed meneer Wankerboy trouwens poeslief tegen me, ik negeerde zijn liefkozingen, ik speel geen zonneschijn terwijl het regent. Eerst excuses, daarna een streep eronder. Wij zijn volwassen mannen, dan moeten we ons ook volwassen uit de voeten maken. Het zal wel met druk van de deadline te maken hebben, maar blijf wel relaxt doen tegen iemand die het verdiend.

Het mooie is dat ik de dagen voorafgaand aan de wedstrijd steeds heb geschreven dat het 2-0 zou worden. Enigszins riskant, maar toen het ook daadwerkelijk 2-0 werd kon ik mijn geluk niet op. Ik was bijna blij dat de 3-0 werd afgekeurd in verband met buitenspel.

Damn wat een gemekker. Laat ik weer de positieve (zonne)bril opzetten. Het was echt een relaxte week. Zoveel geleerd en vooral mezelf bewezen dat ik wel degelijk sportjournalistiek kan bedrijven. Nog een leuk iets. Komende week komt een grote Braziliaanse voetballer naar Curaçao. En drie keer raden wie hem mag interviewen. Le roi, c’est moi. ROMARIO DE SOUZA FARIA komt hier even langswippen voor een potje voetbal. De man waardoor ik ooit voor PSV (vier keer op rij landskampioen) ben geworden, een icoon, een ster, een levende legende. Hij komt hier een soort van clinic geven en wilde eigenlijk niet zoveel te maken hebben met de pers, maar ik heb drie minuten gekregen. Woehoe!! Je moet kiezen: of koningin Beatrix een uur lang interviewen of met Romario drie minuten spreken terwijl het kwijl langs je mondhoeken naar beneden sijpelt. Nou, dan is de keuze snel gemaakt. Beatrix. Nee, tuurlijk niet!!!! Romario. Ik zit erover te denken om wat kroketten en appelmoes mee te nemen omdat meneertje daar nogal verzot op is. Maar meer hierover in de volgende mail. Hij landt 1 april en ik heb verschillende bronnen die bevestigen dat het absoluut geen 1-april grap is.

Het was goed, het is goed, het blijft goed, vrijheid van meningsuiting is een groot goed.

Wat staat er de volgende keer te wachten?

Succes met de quiz, eerste prijs is dat ik een keer een avondje ga koken voor de prijswinnaar.

Kus + liefde & vrede – oorlog: De conservatieve moderne progressieve .

Als Makamba toch nog even zeiken:
Het regelen van een perskaart lijkt simpel, maar toch was het een missie die enigszins te vergelijken is met het kruipen van een Avondvierdaagse. Ik heb een aantal dagen achter elkaar telefonisch contact gehad met de officemanager van de NAVU (Nederlands Antilliaanse Voetbal Unie), maar steeds werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Een dag voor de wedstrijd had ik nog steeds niks en was ik er klaar mee. Toen belde mijn chef en binnen vijf minuten was het geregeld. Zo bizar, eigenlijk had ik mezelf moeten voordoen als hoofdredacteur dan was de rode loper waarschijnlijk uitgerold maar fuck dat ik ben wie ik ben take it or leave it. Die officemanager kon wat mij betreft de gele knokkelkoorts krijgen achter zijn hartklep. Ook de voorzitter van de NAVU is me er eentje. Hij is vooral goed in zichzelf belangrijk vinden. Status verandert mensen. Ooit een eigen bedrijf gehad waarin vooral hijzelf beter van is geworden en volgens enkele goed ingelichte bronnen zichzelf verrijkt heeft met bedrijfspensioenkapitaal. Tijdens de wedstrijd liep hij quasi-nonchalant de VIP-tribune heen en weer. In plaats van de wedstrijd gade te slaan had meneer het drukker met wuiven naar bekenden en te laten zien dat hij mocht komen waar het voor anderen gesloten terrein was.
Een quote van een voetballer van het Antilliaanse elftal: ,,gelukkig heb ik voetbal, anders was ik zonder twijfel crimineel geworden, je ontkomt er niet aan op Curaçao.’’