Je maintiendrai!

Zoef zei de haas! Oef zei de dwaas. Verhoeff is de baas. Rollercoaster Ruuthje is er weer! Tis ongelofelijk maar waar, over een aantal weken zit mijn taak er hier op en kan ik gaan genieten van mijn welverdiende vakantie. Alsof dit geen veredelde vakantie is. Nou ik maak mijn uurtjes wel hoor. Het gaat ernaar uit zien dat ik alles waar ga maken. Mijn stage klaar zonder gezeur, afstudeerconcept goedgekeurd, elke dag goedgehumeurd, flink in de zon bijgekleurd, en wat is er nog meer gebeurd? Niet getreurd hier komt het heur.

Nou nog snel even met de dood bedreigd. Zoals reeds eerder vermeld had ik wat trammelant/ stront aan de knikker met de vrouw/ slet waar ik eerst in huis heb gewoond. Gelukkig was ik snel van haar verlost en kon ik verkassen naar de Anasaweg om daar als een lotusbloesem tot ongekende bloei te komen. Alleen zou ik haar nog een bedrag overhandigen voor de twee weken (het waren twee fantaaaaastische weken, je zou er eigenlijk een reclame over moeten maken) dat ik in dat lege krot heb gebivakkeerd. Omdat uiteindelijk bleek dat het bedrag wat zij wilde hebben en het bedrag wat ik wilde bieden nogal uit elkaar lag dus hadden we een conflict. Ik was van mijn lang-zal-ze-leven-no-fucking-way van plan af te wijken van mijn bedrag wat ik in gedachten had omdat er ook een grote vorm van trots bij kwam kijken. Zij zal hetzelfde gehad hebben. Alleen ik had van de kerel van wie ik mijn auto huur in den beginne een tafel met stoel gekregen om mijn bureau van te maken bij gebrek aan huisraad. Dat stond nog in dat huis en dat wilde mevrouwtje Labiel Randdebiel op haar beurt niet teruggeven. Erg kinderachtig en na een aantal sms’jes besloot ik lik-op-stuk uit te gaan voeren en ben ik daar heen gegaan. Eerst sms’de ik nog netjes: ben je thuis, ik kom het tafeltje en de stoel ophalen. Ze sms’tje terug: ik ben er niet. Ik op mijn beurt (even om de boel aan te zwengelen): maar ik heb geld mee. Meteen een sms terug (de techniek staat voor niets lieve mensen): hoeveel neem je mee? Ik, recalcitrant als een drachtige olifant: niet het bedrag wat jij in gedachten hebt. Kortom: de toon was gezet. Daar aangekomen mocht ik niet naar binnen en had ze twee honden die continu tegen me blaften als krolse papegaaien in de vroege ochtend. Dus de conversatie vond als volgt plaats: ik aan de ene kant van de tralies, zij aan de andere kant. Er kwam ook meteen een oude kerel naar buiten die me meteen begon te bedreigen. Ach, elk verhaal heeft twee kanten probeerde ik nog, maar meneer werd weer naar binnen gestuurd door de Heks. Nou, al na de eerste drie minuten werd al snel duidelijk dat we er niet uit zouden komen, dat we het nog een kwartier vol hebben weten te houden verdient dan ook een moedige medaille. Op een gegeven moment begon de Zaadgorgelende Tyfusteef tegen me te schelden en uit te vallen en ik sloeg ook een toontje aan wat niet op een toonladder terug te vinden is, al bekvechtend had ik er genoeg van en schreeuwde tegen de Flubberkut: weet je wat jij met dat geld kan, in je reet stoppen. Waarop zij pareerde: dat kan jij met dat tafeltje. Waarop ik snauwde: beetje moeilijk als je me dat tafeltje niet wilt geven. De oude knar in ruste was inmiddels ook weer uit zijn graf opgestaan en kwam ziedend naar buiten met een leren riem. ,,Cunjo, kom hier. Als je nog een keer hier komt dan ben je dood’’. Waarop ik weer misantropisch antwoordde: jij eerder dan ik ouwe! En toen liep ik weg. Mezelf zwerend dat ik haar geen ene rooie rotcent meer zou geven. Ze kon de welbekende gruwelijke vinkentering krijgen. En die ouwe erbij met zijn kale klats. Maar ja, ik zat dus wel zonder tafel en stoel wat ik aan mijn huurder terug zou moeten geven. Ik besloot open kaart te spelen naar de man in kwestie, een oude marinier en zeker voor rede vatbaar. Mijn kant van het verhaal verteld en hij zou er nog heengaan, ik weet niet wat er sindsdien is gebeurd. Waarschijnlijk horen jullie dat de volgende keer. Toen ik op mijn complex thuis kwam wilden we eerst met alle jongens (en een paar relnichten in de vorm van vrouwen) terug om daar de boel eens kort en klein te slaan maar dat is natuurlijk ook geen oplossing. Al snel werd dat plan niet in de ijskast gezet maar in de prullenbak gegooid. Ach, ik betaal nog liever die man het bedrag wat Slebberhoer wilde hebben dan dat ik het haar ga geven. Case closed. Or tob e continued? Woeeeeeeee…………………………………………………………….SPANNEND HE????

We hebben weer een paar leuke daagjes achter de rug. Eerst hebben we woensdag 19 april een barbecue op de Anasaweg gehad wat echt supergezellig was. Er was sangria gemaakt en dat heeft me ouderwets de das omgedaan. Die vruchten zijn killing, ill!! En die rauwe kip was die dag erna ook niet goed voor mijn spijsvertering laat staan hoe mijn darmen reageerden, ik zal jullie de verhalen besparen maar ik heb flink op de wc zitten baren om de klus te klaren. Ik kan me het laatste uur niet meer herinneren maar het wispelturige verhaal doet de ronde dat ik naar bed ben getild en uit ben gekleed door enkele dames (ho ho ik zie jullie al denken, maar wees gerust, het waren lieve zorgzame dames!). Het schijnt dat we in de karaokebar nog ‘Daar gaat ze’ van Clouseau hebben gezongen en dat ik de microfoon maar niet af wilde geven aan andere mensen die ook een muzieknootje uit hun keel wilden laten glippen (blijf een publiciteitsgeil menneke, ghe de gna).

Koninginnedag was oranje, o jawel dat kan je, kanjers van anjers vamme! Potdikkie wat heb ik weer lopen hossen. Hare Majesteit de Koningin zou trots op me zijn en Wim-Lex zou me een schouderklopje geven terwijl Maxima me liefkozend een temperamentvol knikje zou geven. Er was hier in de wijk Punda van alles georganiseerd maar verder dan een parkje met biertent zijn we niet gekomen. Ik sta nog wel met DJ Tony Malony (wie?? ja weet ik ook nie!!) op de foto, zo’n beetje de allergrootste kneus van dit eiland maar wel lekker in de omgang.

1 mei stond meneer de eeuwige student op het programma. Guus Meeuwis had als een meeuw zijn vleugels in bon bini Curacao neergeslagen en trad op Mambo Beach op. Nou lieve mensen, dat was echt 1 van de meest memorabele, vetste avonden die ik hier heb gehad. Ik heb zelfs, tegen mijn principes in, de polonaise gelopen op Frans Bauer (hebbie ff voor me?). Ok, ik beken!! Ik ben een polonaise-nerd, en shit wat voelt dat lekker in de kudde rondstampen met je handen op een andere schouder dan de jouwe. Dit als opwarmertje voor het echte werk. Toen Guus Geluk kwam ging het dak eraf, ware het niet dat er geen dak was omdat het in de open lucht was. Enfin, jullie voelen ‘m wel. Een biergevecht moest ook nog plaatsvinden, wat resulteerde in een natte borst en stoere blikken zo van: kijk ons relaxt zijn. Alle bekende nummers zijn voorbij gekomen. Het was echt een nacht zo van laten we proosten omdat het dondert en bliksemt en het regent meters bier dus geef mij nu je angst ik geef je de morgen terug aan het kilometerspoor schieten onder me door, ik heb tranen gelachen onnozel gedaan en tenslotte tevreden het licht uitgedaan.

Pfff, de kakkerlakken komen me inmiddels wel de keel uit en de muizen die voorbij schieten op het aangekoekte ranzige aanrecht is ook niet altijd even fijn maar kranig als een man verman ik me met mijn vermomming dat het me toch niks doet. Maar geloof me, als je aan het douchen bent (onder koud water met de douchekop in je hand bij gebrek aan een steuntje) en je zit opeens zo’n gepantserde rakker voorbijschieten dat je dan wel ff denkt: nu even niet!! Relativeren die realiteit denk ik op zo’n momentje maar weer.

Afgelopen zaterdag nog een stoute boefje geweest. Ik had me voorgenomen om het eens een rustig avondje te geven zonder uitgaanstierelantijnen en gezapig zat ik voor me uit te staren op de veranda met een muziekje uit mijn goede vriend de laptop. Al snel kwam een jongen erbij zitten en niet lang daarna was onze missie naar de avondwinkel om bier in te slaan. Als ik jullie vertel dat we uiteindelijk drie keer naar die winkel zijn teruggeweest dan lieg ik niet. Nos Anker heeft die maand nog nooit zo goed gedraaid. We wilden, volwassen als we zijn, een grote muur bouwen met alle bierblikjes die we hadden. Dat had de vorige groep ook gedaan dus die zouden wij wel even gaan overtreffen. Opeens was het na een gezellige avond waarin meneer Whisky ook nog even om de hoek kwam kijken met zijn flessenhalsje alweer vier uur ’s nachts en besloten we baldadig voor de deur van een meisje allerlei voorwerpen te zetten. Ik begon met twee stenen vogels (de term oerlelijk bestaat!!) en al snel volgen alle lege drankflessen en stoelen die inmiddels gespaard waren op de veranda. Stiekem ook nog even over de deurklink heen geürineerd maar dat blijft ons geheimpje. Tot slot alles gefilmd en we hadden het er serieus over of we dit konden maken, maar de moeheid maakte zich meester van ons en met een glimlach gingen we naar bed. Dat die ochtend erna de pleuris uit zou breken vermoedde ik al toen ik snakkend naar vocht in mijn bed wakker werd en iemand hoorde flippen als een flipperkast op hol. Wat bleek. Het meisje had de flessen naar de deur ernaast geschoven en daar woonde de broer van de huisbaas. Een man op leeftijd, 80 jaar maar volgens mij stiekem in de bloei van zijn leven. Niet echt, want hij bleek niet goed ter been te zijn en was ternauwernood ontsnapt aan het gerinkeldekinkel van alle flessen. Hij was nog net niet gevallen. Inmiddels was mijn medepleger al wel op de plek des onheil en de preek die hij kreeg was als schoolmeester van vroeger die met de meetlat ervan langs gaf. Omdat ik nog half in coma lag heb ik de preek later die avond gehad, maar een beetje meegeluld met die ouwe. We waren zeker wel te ver gegaan, maar gelukkig kon het meisje de grap wel waarderen. Het was me wel de soapserie hier. Af en toe presteren mensen het hier om van muggen olifanten te maken en van olifanten blauwe vinvissen te vormen. Het was gewoon een kwajongensstreek van enkele kornuiten die net iets teveel gedronken hadden en dachten dat de wereld aan hun voeten lag. Inmiddels zijn er diverse excuses aangeboden en kunnen we weer door naar de volgende episode. Trouwens, een van de snavels van de stenen vogels is afgebroken, die moet nu er opnieuw aangelijmd worden of anders moet ik een nieuwe kopen. Snurf!!

Nog twee weken en dan komt die kleine druif van me. Shit wat mis ik haar. Gelukkig is onze relatie er alleen maar steviger op geworden. Ondanks alle paradijselijke verleidingen is het allemaal goedgegaan. Dat Eva ooit een verboden vrucht plukte is mij niet overkomen. Ook dat tijdsverschil maakt het er niet makkelijker op ff te gaan skypen of msn’en, maar we mailen en sms’en veel dus dat beperkt de wonden (strooi er geen zout in dat is stout!). Ik ben echt een heel compleet programma voor d’r in elkaar aan het draaien, ik ga natuurlijk niet zeggen wat want straks leest die kleine boef het en vallen mijn plannetjes in het duigen als jan huigen in de ton zonder hoepeltje erom.

In de tussentijd ben ik nog even van plan stiekem mijn duikbrevetje te halen zodat mijn lang gekoesterde droom eindelijk in vervulling kan gaan: een bezoekje brengen aan de snorkels. Aankomende zaterdag en zondag de eerste twee intensieve lessen, die zaterdag en zondag erop weer de hele dag duiken en daarna heeft deze jongenman zijn paddy voor open water. Nu nog een buddy om mee te duiken. Jazeker, we gaan met zijn 4’en dat levert weer extra voordeel op en als stagiaire betaal je toch al bijna niks dus ik kan deze aanbieding niet laten lopen. Hopelijk werken mijn oortjes ook goed mee en gaat het klaren onderwater goed zodat ik later niet met een kater bovenkom. Welkom in de wakkere wereld die onderwater heet! Heb er zin in. Is het niet zoals in Nederland, ik worstel en kom boven? Je maintiendrai!

Voldoende voldaan, zodoende tijd om te gaan!
Jullie zijn lief en ik ook! Jeeeej!!!!

Rambam Rudolfo Valentino