If you can't stand the heat....

Nog een keer om het af te leren. Het avontuur zit erop! Ik mag wel zeggen een geslaagde missie waar deze makamba van te voren meteen voor had getekend. De laatste drie weken samen met mijn meisje flink lopen knallen op dit eiland, ik heb haar alles laten zien wat ik wilde, ze heeft gezien in welke weelde ik heb mogen baden.

De zondag dat Josca aankwam nog even met drie jongens een duik gedaan bij playa Porto Marie. Dat we die avond ervoor flink gedronken hadden bleek al tijdens het ophalen van de duikuitrusting. Ik vergat in eerste instantie mijn loodriem, een ander had twee rechterschoenen meegenomen en de derde persoon had een lekke duikbril, de vierde was cool. Toen we eenmaal goed op pad waren naar de plek van bestemming zat de stemming er goed in. De verhalen dat we zouden verdrinken en dat het koraal eindplek zou zijn van onze behouden vaart was met een cynische knipoog. Op het strandje strompelden we met onze duikuitrusting het water in. We hadden een onderwatercamera gehuurd en vroegen een plaatselijke Eppo nog even een foto van ons vier mannen te maken, in ogenschouw dat dit het laatste zou zijn wat hij van ons zou zien hardop lachend. Eppo begon meteen te flippen, zulke dingen mochten we niet zeggen dat zou ongeluk brengen. Proestend gingen we het water in en Eppo wist nog op gaytoon te roepen Save bubbles boys! Dat was de uitspraak van de dag. Iedereen die we tegenkwamen kreeg Save bubbles te horen. Onder water ging het goed, met onze open water zijn we gediplomeerd om achttien meter onder water te kunnen. Dat onze manometer (het materiaal waarop staat hoe diep je bent, hoeveel perslucht je nog hebt) op een gegeven moment 35 meter aangaf, liet ons schrikken maar de pret niet bederven. Onbedoeld hebben we nog een safety-stop gemaakt die hoort als je zo diep gaat. En we zijn erachter gekomen dat als je koprollen onder water doet dat je lucht extra snel opgaat want normaal gesproken kun je met 200 bar een klein uurtje duiken maar door ons geouwehoer onder water zijn we misschien een half uurtje onder water geweest. Ach, mijn dag kon niet meer kapot, ik zou die avond mijn vriendin ophalen!

De rest van de dag flink heen en weer gehannest. Ik was toch wel erg zenuwachtig. Speciaal nieuwe kleren gekocht en de dag van te voren naar de kapper geweest. Mezelf netjes geschoren en toen kon ik op naar het vliegveld. Ruim op tijd kwam ik daar aan en ik zag haar vliegtuig zonder vertraging landen. IJsberend met wat anders dan een biertje liep ik voor de deur heen en weer waar de mensen uit zouden komen. Er kwamen allemaal mensen naar buiten, maar geen Josca. Ik had het scenario al duizend maal in mijn hoofd doorgenomen: ze zou naar buiten komen, haar spullen laten vallen, ik zou zoals een Hollywood-film dat betaamt op haar afrennen en haar met duizend armen omhelzen terwijl de tranen stiekem mijn ooghoeken ontsnapten, laat staan bij haar. Toen ze daar eindelijk was, bleek het toch anders te zijn. Ik bleef stoer, zij deed koel maar na de nodige fine-tuning werd ook bij elkaar weer de juiste zender gevonden. Achteraf ook wel te verklaren als je bedenkt dat we ruim 5,5 maand zonder elkaar hebben gezeten. Na een avond zuipen zaten we weer op dezelfde golflengte, dit was mijn meisje wat ik zo had gemist.

Speciaal voor mijn meisje had ik de eerste drie dagen een luxe bungalow geboekt richting het westpunt van Curaçao. Dan zouden we die donderdag 29 mei (haar verjaardag) voor vier dagen naar Bonaire vertrekken. Dat was haar verjaardagscadeautje, een mooie romantische verrassing leek mij. Toen we bij de man die de bungalow verhuurde kwamen ging het gesprek als volgt:

Hij: O, wat een originele naam heb je, Ruuth met th kom je niet zo vaak tegen.
Ik: Ja, vroeger vond ik het klote maar tegenwoordig ben ik blij me zo te kunnen onderscheiden.
Hij: Jullie blijven drie dagen? Wel leuk dat jullie ook nog naar Bonaire gaan!

Stilte

Ik: Arg, dat was de verrassing die ik voor de verjaardag van mijn vriendin had geregeld. (ik had het hem gezegd van te voren).
Hij: Ouch. Maar dat had je niet gezegd.
Ik: (in gedachten homo) dat had ik wel.

Nu wist Josca het dus een paar dagen eerder dan gepland, maar haar oogjes gingen wel twinkelen. Toevallig hadden we het in een gesprek in de auto gehad over Bonaire, Josca zei dat haar nichtje daar geweest was en hoe mooi zij het daar had gehad. Ik zei: rustig maar meisje, daar hebben we geen budget voor, maar ik maak het goed met je.

Bonaire was echt super. We hebben daar een scootertje gehuurd en hebben het hele eiland over gecrosst. Dat is zo gebeurd, het is niet zo groot. Maar wel erg mooi. Een echt duikersparadijs. Omdat Bonaire bekent staat als Divers Paradise kreeg ik van Jos twee bootduiken cadeau. Potdikkie dat was mooi. Zeeschilpadden, duveltjes uit een doosje, lobster, ik heb ze gezien. Jammer dat die flikker van de duikwinkel mij verkeerde flippers gaf. Daarom zat ik tussen alle ervaren duikers met mijn acht duiken flink te spartelen. De tweede duik kreeg ik Mr. Divemaster zijn flippers, een stuk beter. Ik maakte mijn setje klaar en we bestormden de afgrond. Gruwelijk mooi is te weinig gezegd. Ik kan moeilijk boven water uitleggen hoe het onder water eruit ziet, maar geloof me: onze kinderen zullen nooit zo’n mooie kleurplaat inkleuren. Toen ik boven kwam van de tweede bootduik werd ik pardoes gefeliciteerd door Divemaster. Ik had mijn eerste Nitrox-duik gehad. Voor Nitrox-duiken moet je een aparte cursus doen maar ik had in alle snelheid in plaats van een perslucht een Nitrox-fles gepakt. Het verschil is dat je bij de ene perslucht ademt en de ander zure zuurstof tot je neemt. Enfin, je hebt een aparte cursus nodig voor Nitrox, maar fuck dat, ik heb zeeschilpadden gezien! Dat ik daarna anderhalve week ziek ben geweest vertel ik jullie niet. Misschien kwam het van de airco, maar ik ben echt in vijf en een halve maand nooit ziek geweest maar sinds Bonaire ben ik gewoon negen dagen niet mezelf geweest. Hoesten, koortsig, kortom ik was mezelf niet. Ziek van! Ik kon zelfs niet proeven wat jammer was want we gingen eigenlijk elke dag uit eten. We zijn ook nog bij Klein Bonaire geweest, een eilandje voor het kleine eilandje Bonaire met parelwitte stranden en azuri blauwe zee, alsof het rechtstreeks was weggelopen uit een reclamefolder.

Ik ga jullie niet langer vervelen, een greep uit de ding die Josca en ik samen hebben gedaan:
Strandjes die bezocht zijn (voor de mensen die ooit op Curaçao zijn geweest): Grote, kleine Knip, Cas Abao, Jan Thiel, Mambo, Porto Mari, Daaibooi, Lagun, San Juan, Blue Bay, Lagun, Santa Cruz. Op Cas Abao nog iemand zien doodgaan, de arme man kreeg een hartaanval in het water, zestig minuten reanimatie mocht niet baten. Raar als je iemand grijs ziet worden.

We zijn wezen paardrijden, ja lekker gay. En guess what: ik vond het heerlijk! Moonlight (daar reed ik op) en Junior (Josca’s paard). Ik, Lucky Luuk (no worries!) zat op een witte schimmel. Als ik een baard had laten staan en een mijter en staf had gekregen had ik zo door kunnen gaan voor Sinterklaas. Zelfs mijn scrotum was na het paardrijden nog een geheel. Het was leuk om een keer mee te maken.

Oja ook nog wezen jetskiën, allememagies wat gaat dat snel. Alsof je met een scherp mes door warme boter gaat alleen dat is het scherpe mes de jetski en de warme boter de golven, je weet wat ik bedoel.

Pffff, hoe zet je honderd gebeurtenissen in een verhaal? Sja, lukt niet. Hoeft ook niet Ik heb Nederland-Italië nog gekeken en wat een wedstrijd. Ik ga er niet teveel over zeggen maar conclusie is dat ik nogal dronken was, hiihiii. Maar mensen, als superieur een naam had dan heette het die middag Oranje. Wat een wedstrijd, ik was wederom trots een Nederlander te zijn. Met mijn oranje gespoten haar, mijn vlaggetjes op mijn wang en mijn oranje shirt was ik op en top nationalist. En daarna tegen Frankrijk, nou de flow zit er hier goed in hoor, dat beloofd nog een mooi EK te worden. Goed dat ik naar huis kom, kunnen we lekker met de jongens vieren dat we weer eens Europees Kampioen zijn geworden in Amsterdammetje.

Ik kom naar huis. Heel apart. Ik heb toch een levensstijl ontwikkeld hier waar ik erg content mee was. Ik heb niet alles gezien, maar heb wel van de samenleving geproefd en het smaakt naar meer. Ik sluit niks uit, maar zou best vijf jaar op dit eiland kunnen werken. Het is echt mooier dan Gelderland, ondanks Ede en ondanks de Veluwe. Ik weet hoe de mensen in elkaar zitten en zou graag de taal spreken maar blijf in hun ogen een Makamba, voor mij is het een inmiddels geuzennaam geworden waar ik trots op ben.

Ach het simpel als je het over Curaçao hebt, ondanks alle tegenstrijdigheden die dit eiland herbergt is het een prima plaats om te kunnen leven. Ondanks alle kreten die verschillende politici uitschreeuwen, ondanks alle corruptienota’s is dit een geweldig ‘boevennest’. Ook al gebeuren er dingen waar je oren van gaan klapperen en je neusharen van gaan trillen, zulke dingen gebeuren overal alleen hier zijn ze zo dom om het zo kortzichtig te laten zijn. Als je je niet aan wilt passen aan hoe de mensen leven hier op Curaçao als je voor langere tijd blijft, dan heb je hier niks te zoeken. Je moet geen tweede Nederland verwachten omdat dit nu gewoon eenmaal een totaal andere cultuur is, ondanks het koloniale verleden wat we (gewild voor de een, ongewild voor de ander) delen. Kijk naar de ligging van beide landen en doe de eenvoudige optelsom dat de Caraïben geen Europa is en dat Curaçao met buurlanden als Haïti, Jamaica, Dominicaanse Republiek, Venezuela niet te vergelijken is als Nederland met welvarende buurlanden als Duitsland, België, Groot-Brittannië of Denemarken. Denk je dat er in Nederland niet wordt gefraudeerd? Denk je dat er in Nederland geen vriendjespolitiek is? Wake up! Dit is Curacao! If you can’t stand the heat, get the hell out of this kitchen.

Over een aantal maanden begint, later dan de geplande 15 december, de ontmanteling van de Nederlandse Antillen. Die houden op te bestaan. Curaçao zal (evenals Aruba in 1986) een status aparte krijgen met Sint-Maarten. De rest van de Antillen zullen bijzondere gemeentes van Nederland worden. Een heel apart verhaal, maar ik denk een goede zaak voor dit eiland.

Ik wil de triljoenen mensen bedanken voor het altijd weer reageren op mijn stukjes, jullie krijgen snel een dikke knuffel van me.

We’re coming home.

Gezelligheid kent geen tijd zei mijn wijze opa altijd. Tot snel.

Kus!

Ruuth en Josca natuurlijk.

O ja, om de cirkel rond te maken sluit ik af met een quizvraag. Voor de leedvermakers onder ons: hoeveel kilo is Ruuth aangekomen? De winnaar zal in samenspel met ondergetekende een fles whisky mogen opdrinken om zodoende zijn lever te vermaken. Is dat geen feestje? Hint: het is meer dan twee kilo maar minder dan acht..


THE END.

To be continued…?