Zonder zorgen zonnen

Tolle lege,

Bring down tomorrow today!

Van nieuwsmaker naar nieuwsitem. Ja, hoe kan dat dan weer? Hectische, roerige tijden sieren het Antilliaans Dagblad. Watskebizzleburt dan allemaal? Nou, er zijn hier twee Nederlandstalige kranten op dit eiland, Amigoe en Antilliaans Dagblad. Nu is Amigoe van oudsher de krant van dit eiland en ook drie keer zo groot qua oplage. Het niveau ligt, lekker subjectief Verhoeff, niet ver uit elkaar. En dat meen ik. Verschil tussen de twee kranten is dat AD om zeven uur op je deurmat ploft en Amigoe een middagkrant is die rond vier uur de bussen inrolt. Dat kan voor beide kranten voordeel en nadeel hebben. Een persbericht wat om 16.00 uur bij ons op de redactie binnenkomt, is bij de Amigoe al oud nieuws omdat zij het pas een dag later kunnen gebruiken. Daarentegen is een nieuwsitem wat ’s ochtends plaatsvindt voor het AD oud nieuws omdat de Amigoe dat al in haar middageditie heeft. Maar goed, er heerst binnen de redactie een soort van ‘supergezonde’ concurrentie over de Amigoe. Sommige redacteuren hebben eerst bij Amigoe gewerkt alvorens ze (met of zonder bonje) zijn overgestapt naar AD. Nu was al wel een tijdje bekend dat onze krant overgenomen zou worden omdat de Nederlandse eigenaar vond dat de krant in lokale handen zou komen. Vorige week was het zover. Ik las het bericht al dat de hoofdredacteur van Amigoe per direct was opgestapt. Aangezien de rekensom ons leert dat 1 + 1 = 2 is, legde ik al snel de conclusie dat die hoofdredacteur wel eens de nieuwe eigenaar van het AD zou zijn. En ja hoor, ’s avonds kwam meneer binnen, zichzelf voorstellen als de nieuwe baas. Hij vond het na elf jaar hoofdredacteurschap tijd om een nieuwe uitdaging aan te gaan en met hulp van enkele financiële vrienden was het hem gelukt het kostenplaatje rond te maken en zodoende de uitgever te worden van onze krant. Een droom voor hem, een nachtmerrie voor sommige collega’s van mij die absoluut niet door 1 deur met hem konden en vanwege zijn dictatuur bij Amigoe waren weggegaan bij die krant. Waaronder mijn stagebegeleider en de chef van onze redactie. Die is niet meer teruggekomen sinds de nieuwe baas een stap in het pand had gezet. Een Antilliaanse collega, Sharlon, wilde hem ondanks negatieve ervaringen wel een kans geven. Maar zo zei hij mooi: ,,Als je ooit door een slang bent gebeten, schrik je de volgende keer al van een hagedissenstaart.’’ (vrij vertaald naar een Papiaments gezegde). Enkele dagen later zou ook Sharlon zijn ontslag indienen, hij keert terug naar Amigoe waar hij eerst gewerkt heeft maar met conflict met de nieuwe eigenaar van AD is vertrokken. En toen waren er nog maar 3 blanke negertjes over die een krant moesten vullen. En mijn motivatie is toen gestorven nog mijn best te doen. Ik was aanwezig, deed mijn taken maar dat was alles. Trouwens nog wel twee grote verhalen geschreven maar dat terzijde. Ja mensen, het balletje kan raar stuiteren.

Als ik het goed begrijp is het AD te klein om groot te zijn en de nieuwe ‘grote’ man gaat er volgens hemzelf voor zorgen dat de krant een grote speler gaat worden in de Antilliaanse mediawereld. Ik ga dat niet meer meemaken, de sfeer die vorige week op de redactie hing was erg vreemd. Collega’s wisten niet waar ze aan toe waren, wilden misschien al wel het bijltje erbij neergooien omdat er geen vertrouwen heerste. Ik moet wel bekennen dat ik mij niet laat beïnvloeden door wat anderen zeggen. Inmiddels ben ik oud genoeg om een eigen mening te vormen en ik zal jullie toefluisteren: het interesseert me geen kont meer wat daar gebeurd. Ik hoop van ganser harte dat iedereen krijgt wat hij/ zij toekomt maar voor mij is het avontuur AD al afgesloten. Het was echt groot nieuws die dag bij alle vrienden van de media. Alsof Johan Cruijff opeens zegt dat hij liever voor Feyenoord voetbalt dan voor Ajax.

Een dag eerder van mijn stagebegeleider een 9,5 gehad voor mijn functioneren en stage. Jullie kunnen begrijpen dat ik de rest van de dag tollend als een flippende ADHD-stuiterbal achter mijn bureautje heb gezeten, de traantjes van blijdschap nog net niet wegpinkend uit mijn ooghoek.

Ik citeer: ,,Ruuth heeft zich van meet af aan een vrijwel volwaardige collega getoond, die na een zeer korte inwerkperiode zijn draai vond, zowel op de redactie als daarbuiten.
Ruuth is uit het juiste journalistieke hout gesneden. Hij paart een aangeboren nieuwsgierigheid aan het juiste vermogen om informatie te verwerven, om die informatie vervolgens helder journalistiek te verwoorden. Hij beheerst daarbij het brede spectrum, van nieuwsbericht tot achtergrondverhaal. Daarbij legt hij een natuurlijk enthousiasme aan de dag, is hij erg collegiaal en altijd bereid een stap extra te doen.’’ In de pocket dacht ik. Als jullie een handtekening van mij willen dan kan dat tegen een geringe financiële vergoeding te regelen. Sjullie weten ut!

Ik heb ook nog wat andere leuke dingen meegemaakt die ik jullie niet wil onthouden. Zo kwam ik op een avondje eerst Maarten Spanjer tegen op Wet & Wild, de plaats waar iedereen op zondag vanaf 18.00 uur te vinden is omdat er dan happy hour heerst. Even uitleggen: je hebt twee populaire strandtenten bij elkaar, Mambo en Wet & Wild (door mij omgedoopt als Wet en Wizzle). Mambo trapt zondag vanaf 17.00 uur af met een happy hour en Wet en Wizzle komt daar achteraan vanaf 18.00 uur. Dus in twee uur tijd kun je jezelf flink naar de klote zuipen. Ik doe daar niet aan natuurlijk in verband met verantwoordelijkheden (hihi). Het is echt grappig om te zien hoe iedereen klokslag 18.00 uur zichzelf verplaatst naar de tent ernaast. Echt waar, Mambo van 17 tot 18 uur is superdruk maar als je daar om 18.02 uur komt is er geen levend kadaver meer te vinden.

Dus ik had al een enkel biertje op, oké misschien waren het twee, bij hoge uitzondering drie, definitief vier, ik had niet goed geteld vijf, jullie kennen me het waren er zes, ik ben de tel kwijtgeraakt sorry. Het leek mij wel leuk om even ouderwets vervelend te doen tegen deze BN’er die ongetwijfeld op Curaçao was om van zijn welverdiende rust te genieten. Maar dan moet je maar geen acteur/ schrijver worden dan ben je nu eenmaal publiek bezit. Ik kroop/ waggelde op hem af en tikte hem op zijn met bloemen versierde blouse aan. Hij nipte net van zijn rosé en ik vroeg beleefd met dubbele tong: smag ik uww wa vragen? Hij: ja tuurlijk. Ik: Gbent u Maarten Fransoos? Hij: Haha. Hij vond het erg grappig en volgens mij had meneer deze nog niet gehoord. De pret was nog niet afgelopen want toen ik terug in de groep waarmee ik was was, zagen we Richard “kuiltje in zijn wangen” Witsche voorbij komen, nippend aan een biertje. Nu was ik met Tom, een ras-Feyenoorder. Zo’n eentje die nog de hele dag kapot is als Feyenoord weer eens verloren heeft. Een gouden kerel, echt een maatje van me geworden hier. Maar Tom was nogal verbolgen over een technisch hoogstandje van Witsche tijdens een Ajax – Feyenoord. In de betreffende wedstrijd vernederde Witsche Feyenoord door de bal een aantal keer opzichtig hoog te houden in een wedstrijd die voor Feyenoord niet meer te winnen was. Dus wij erop af. We tikten hem aan en hij draaide zich vriendelijk om. Tom balde zijn vuist en printte deze tegen de gaafgevormde kuiltjes van Richard. Nee, dat scenario kwam niet uit. We gingen het gesprek met hem aan, ik had inmiddels een sigaar in mijn bek en wilde wel even op de foto. Toen kwam een breedgeschouderde vriend eraan en dat bleek ook een Feyenoorder te zijn. Hij begon er al over, ja dat is die Witsche die toen dat balletje hoog moest houden tijdens die wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord. Witsche verduidelijkte nog wel even dat hij respect had voor alle voetbalsupporters en dat iedereen elkaar gewoon in zijn waarde moest laten. Wij bedankten Richard voor zijn kostbare twee minuten en waggelden weer terug waar Maarten Spanjer op het punt stond te vertrekken. Ik liep weer als een lantaarn zonder licht op hem af en sliste in zijn gehoor: Maarten, TAXIIIIII!!!!!!

Het duikbrevet is ook binnen. Wat was dat leuk om te doen zeg. Een nieuwe passie is geboren. Welkom in de wakkere wereld die onder water heet. Het koraal is erg mooi om te zien en het is raar dat er onder water ook een wereld is die functioneert en leeft. Ik mag nu achttien meter diep en we hebben met een groepje in vier lesdagen het brevet gehaald. Ik wilde serieus beginnen en had mezelf niet voorgenomen die dagen ervoor veel te gaan drinken. Dat hield ik de eerste drie lesdagen vol, maar tijdens de examenlesdag heb ik het toch gepresteerd om met een top vijf kater op dit eiland aan te komen zetten. Ik had een barbecue op het strand gehad die iets gezelliger werd dan gepland en waarin ik Annabel Amstel en Jack Daniels steeds maar weer in mijn huigje liet glijden. Tijdens het afduiken kwam ik dronken op de duikschool aan en lalde ik alsof ik prins Carnaval was. Die instructrices vonden het alleen maar lachen (hoewel een regel is met een kater niet te gaan duiken), we konden inmiddels wel wat potjes breken omdat we gewoon goed waren. We moesten ook nog een examen maken met theorie en ons groepje deed dat gewoon samen, het andere groepje was vet serieus aan het blokken en wij overlegden gewoon wat het beste antwoord was. We hadden allemaal vier fout en allemaal toevallig ook nog eens dezelfde. Maar het mocht de pret niet drukken. Duikschool Atlantis is relaxt en ik heb mijn brevet. Nu nog mijn pilotenbrevet en Te land, ter Zee en in de lucht heeft een gedoodverfde nieuwe kampioen erbij.

Nog een paar dagen dan komt Josca!! Dan kan ik zonder zorgen zonnen. Ik heb het verdiend en er staan nog een heleboel leuke dingen op het programma. Daar zal ik in een afsluitend verhaaltje op terugkomen. Zondag komt ze, dan gaat onze toekomst weer samen verder!

Zoals de wind waait, zo is de waard.

Koekoek!

De Journalist

Fuck wat was het raar toen ik vanmiddag de deur van het gebouw waar ik bijna vijf maanden stage heb gelopen achter me trok. Ik heb eerst vijf minuten met een glimlach achter het stuur gezeten en besefte echt van: ja ik heb het maar mooi gedaan met mijn stoere praatjes altijd.