Go with the current

Zo,

Daar zijn we weer. De trip op de Filippijnen loopt bijna ten einde en ik kan achteraf concluderen dat het een goede keuze is geweest. Hoewel het niet de puurheid van India of de bergen van Nepal heeft, heb ik me hier uitermate goed vermaakt.

Vanuit Manila richting Boracay is hemelsbreed misschien 250 kilometer. Toch heeft het me 25,5 uur gekost om er te komen. Elke denkbare aansluiting bleek een aanfluiting te zijn en ik was helemaal gesloopt toen ik 's ochtends om 5 uur aankwam en er niks open bleek te zijn. Dus ik met mijn backpacks maar een uurtje geslapen op het strand en toen op zoek gegaan, als Sil de Strandjutter in zijn gloriedagen, naar een betaalbaar onderkomen.

Ik zou naar mijn divebuddy Carl de Koreaan gaan (ontmoet tijdens de trip met walvishaaien), maar zijn onderkomen was niet te vinden. De eerste dag heb ik dus ergens anders geslapen. Per toeval kwam ik Carl die dag later op zijn scooter tegen en hij sommeerde me mijn spullen op te halen en richting hem te gaan. Dat deed ik zonder tegenzin en zijn plaats Oceanblue was een onderkomen waar Koreanen krioelden alsof het insecten waar. Ruuth is niet uit te spreken voor ze, dus het werd maar Chuck Norris toen ik mijn spierballen liet zien. De baard eed de rest. Oceanblue is een plek waar veel Koreanen komen om een duikje te maken en er werken een aantal Filippijnen. Die zijn zo ontzettend nederig naar mij, dat het soms beschamend voelt als ze me weer eens 'sir' noemen. Yes sir, hello sir, how are you sir...en dan zeg ik ze dat ze me gewoon Ruuth of Chuck kunnen noemen en dan zeggen zij: yes sir en begint het hele riedeltje weer van voren af aan.

Het happy hour hier duurt niet een uurtje, het begint om 2 en eindigt om 9 uur 's avonds. Reden genoeg om op pad te gaan na een dagje bakken op het strand. Ik kwam Marty tegen, een 53-jarige Canadees die net 15 jaar in de gevangenis had gezeten in verband met een moord. Hij deed er luchtig over, maar in het begin had ik echt het gevoel: waar ben ik nu weer in beland. Achteraf bleek Marty eigenlijk best wel een toffe peer te zijn, die de schade van de gevangenis wilde inhalen. Ik heb de tientallen keren dat ik hem gezien heb, nooit zonder cocktail gezien. Hij is getrouwd met een local hier en wil blijven, alleen dat is nog niet zo makkelijk naar het schijnt.

In Oceanblue kwam ik in contact met Andrew, een divemaster die als Filippino zijn brood verdiende tussen de Koreanen. Hij vroeg me, nadat we samen een fles rum soldaat hadden gemaakt, of ik meewilde naar zijn eiland op zijn vrije dag. Geen probleem. Hij excuseerde zich wel meteen dat er geen elektriciteit zou zijn en hij naar Filippijnse begrippen een klein huis had. Voor hun is het een eer om een toerist mee te nemen, voor mij is het een eer om deel uit te maken van hun community. Al is het maar voor 1 dag. Het was een uurtje varen vanuit Boracay en man man wat een ervaring. Ik ben de 24 uur dat ik daar op het eiland heb vertoefd continu als een koning behandeld. Overal waar ik kwam was ik een wandelend fenomeen en door mijn lange haren en volle baard was ik voor de rooms-katholieken (90 procent op de Filippijnen is rooms-katholiek) een Bijbels figuur. De overige tien procent op de Filippijnen is moslim. Er is hier een groepering die MILF (Muslim Islamatic Liberation Front) heet en soms toeristen gijzelt omdat ze hun eigen eiland hebben. Ik denk dat ze het vooral op jonge moeders gemund hebben.

Op hun eiland Kalibao (wat buffelo betekent in het Tagalo, hun taal) excuseerden de mensen zich de hele tijd voor alles. Maar voor mij was het juist geweldig om op het strand te zitten in een lokale beachbar met in mijn ene hand een biertje en in mijn andere hand een sigaretje en omringd door palmbomen en een ondergaande zon. Rijkdom zit niet in geld, maar in je hart en omdat er wel generatoren waren kon er muziek gespeeld worden. Op Bob Marley hadden we de chillmodus compleet aan. 's Avonds toen het pikkedonker was en er slechts een kaarsje beschikbaar was als licht keek ik omhoog. De sterrenhemel. Zo helder, zo bijzonder. Voor mij althans, voor hen is het dagelijkse kost.

De hemel, de sterel, de helderheid, het moment an sich, ik voelde me even een momentje helemaal op mijn plek. Dit is na de trekking door de Himalaya in Nepal, de ashram in India, de walvishaaien en al de bijzondere mensen die ik tijdens mijn trip heb ontmoet het zoveelste hoogtepuntje. De rekening was uiteindelijk 12 euro en het spreekt voor zich dat ik die betaalde, daarvan hebben er vier mensen 5 uur nonstop van gedronken. Bizar goedkoop. Eten was gratis en ik kreeg echt zoveel in vergelijking met de rest dat ik me wederom ongemakkelijk voelde omdat ik met zoveel respect behandeld werd. De counselor van het eiland kwam nog langs in de beach hut en was inmiddels zo lam als een tor. Hij probeerde me aan een local te koppelen, maar ik bedankte vriendelijk. Dan moest ik maar een donatie voor zijn campagne maken, ook daarvoor bedankte ik vriendelijk. Nadat ik hem een biertje gaf en de locale toost had geroepen, was onze vriendschap weer in kannen en kruiken.

Op de brommer achterop naar huis besefte ik me weer eens hoe bijzonder het allemaal is wat we hebben in het leven en bevoorrecht we zijn om dit leven te kunnen leven. Voor we bij het onderkomen van Andrew waren, moesten we nog een stukje klimmen. Omdat er genoeg alcohol in het bloed zat en het totaal pikkedonker was, was dit een pittige klim. Into the darkness, maar we vonden wat bladeren van een palmboom waar de jongens een fakkel van maakten. Too easy. Andrew sliep bij zijn schoonouders zodat ik zijn bed mocht gebruiken. Nouja bed, noem het een twee centimeter dikke deken omringd door duizenden muggen. Ik had genoeg alcohol in mijn bloed waardoor ik slechts honderden keren gestoken ben in plaats van duizenden keren. 's Nachts om 3 uur moest ik ongelofelijk naar het toilet maar omdat er geen licht was, werd het een hels karwei om ongeschonden beneden te komen. Maar het lukte en hoewel ik mijn enkel wel verstuikt heb, is mijn nek niet gebroken.

Om 5.30 uur hoorde ik Andrew, die die dag jarig was, alweer beneden rommelen. Ik sliep nog even door tot 8 uur voordat ik hem gezelschap zou komen houden. We zouden wat vlees gaan halen en overal waar we langsreden werd ik met grote eer onthaald. Omdat de brommer van Andrew het op een gegeven moment begaf, out of petrol, zaten we in de middle of nowwhere op een bewoond eiland. Locals vroegen ons binnen en niet veel later (het was denk ik 08.30 uur 's ochtends) trok ik mijn eerste biertje open. Omdat ik leraar (in ruste) ben, had ik het respect van een Oneindiger. Ik kan alle ex-collega's op het Groenhorst die zich ondergewaardeerd voelen oproepen om naar de Filippijnen te gaan. De status van een leraar valt in dezelfde categorie als die van een burgemeester, dokter of succesvolle zakenman. Ze gaan er automatisch vanuit dat je een wandelende encyclopedie bent. Dat ik ook nog een aantal lokale woorden kende, maakte me wederom de held van de dag status. De locals namen me meteen op in hun community en ik was voor altijd lid van de familie. En steeds kreeg ik weer eten voorgeschoteld. De vissen die wij in Nederland in ons aquarium stoppen, belandden nu in mijn buik. Ik kocht een kratje bier voor mijn nieuwe familie en de mensen begonnen nog net niet te huilen. De mensen hier drinken normaal gesproken rum omdat het zo goedkoop is. Voor 2 euro heb je een anderhalve liter fles, genoeg om vier mensen lam te leggen. een biertje hier komt overeen als een delicatesse en wordt alleen gedronken tijdens speciale gelegenheden. White monkey was in town, dus dit was er een. Met ijs wordt het koud gehouden. Ik kwam te zitten naast een leraar van het eiland die ook de heldenstatus had. Bier na bier na lauw bier werd gedronken en ik had niet het gevoel dat ik die avond nuchter zou halen. Ik bleek een profeet te zijn.

De burgemeester van het eiland kwam ook nog langs op zijn scooter, het kwam over als een Filippijnse versie van Bob de Rooy toen hij aan kwam tuffen. Hij probeerde me nog aan zijn 14-jarige nichtje te koppelen maar ik bedankte vriendelijk en probeerde uit te leggen dat pedofilie niet normaal is. Voor hen was het geen probleem, als een meisje volwassen genoeg was, speelt leeftijd geen rol. De leraar en ex-leraar (ik dus) raakten in gesprek. Het terugkomende thema was 'go with the current'. De mensen op het eiland beseffen dat ze financieel niet rijk zijn, maar proberen er maar gewoon het beste van te maken. Ze hebben een heilig vertrouwen in God en varen daar blind op. Het is mooi om te zien hoe die mensen voor hun geloof gaan. Voor mij is het ook steeds meer zeker dat er een hogere macht is.

Van de vrouw van de leraar kreeg ik na het zoveelste biertje iets speciaals te eten. Pas toen ik drie happen in mijn huich had laten glijden werd me verteld dat ik hond aan het eten was. Ik moest meteen denken aan de hond dat wij vroeger gehad hebben, samen met mijn huidige poezenbeest Yoshi, het meest fantastische dier wat ik ooit gekend heb. Mijn maag draaide om als een achtbaan op volle toeren, hoewel de smaak best goed was. 'Go with the current' riep de inmiddels beschonken leraar. Het was pas 11 uur 's ochtends. Ik ben hond aan het eten en lauw bier aan het drinken. Het zweet gutst overal en kleinde kinderen kijken me continu aan omdat ze nog nooit een blanke gezien hebben. White monkey, voor mij is het inmiddels een geuzennaam geworden.

Mannen en vrouwen leven hier gescheiden. De mannen zitten een beetje te drinken en de vrouwen dragen zorg voor de kinderen en het huishouden. De mannen kunnen zonder problemen buitenvrouwen hebben, terwijl de vrouwen ten alle tijde geacht worden om verantwoordelijk te blijven en hun familie te dienen. Go with the current.

Al met al was deze ervaring op Kalibao eentje om niet snel te vergeten. Ik heb echt zooooooveel gegeten en ook zoveeeeeeel gedronken dat ik nu nog steeds vol zit. Over een paar dagen vertrek ik hier. Vietnam is calling en dan nog vijf weekjes voordat ik thuis kom.

Genoeg is genoeg. Voor nu althans.

X R