Fasten your seatbelts!

....cause Ho Chi Minh City is on the road. Nouja, Ho Chi Minh City, de meesten noemen het zoals reeds eerder vermeld nog steeds Saigon. Het kan zelfs zo zijn dat als je een zuiderling vraagt welke kant Ho Chi Minh City is, dat hij dan antwoordt: "geen idee", "maar Saigon is rechtsaf".

La Grande Finale. Countdown!

Vanuit Mui Ne de bus gepakt naar Saigon en terwijl alle andere backpackers bij het uitstappen vermorzeld werden door de tientallen mannetjes die commissie wilden opstrijken door ze naar een hotel te brengen, werd ik opgewacht door de chauffeur van Gabor. Pfff, wat een superturbopowerbak was dat zeg. In maanden tijd niet in zo'n mooie auto gezeten. Het is fascinerend om te zien hoe Gabor, een boom van een kerel, zich in bijna 4 jaar tijd de Vietnamese taal en cultuur eigen heeft gemaakt. En ook voor geschiedenis kun je prima bij hem terecht, het is een wandelende encyclopedie wat betreft de historie van Vietnam.

Qua klank is de Vietnamese taal soms moeilijk, grammaticaal stelt het niet zoveel voor. Zo kan 1 woord meerdere betekenissen krijgen als je het niet goed uitspreekt. Dan zeg je bijvoorbeeld: "Wat heb je een mooie jurk aan", maar een klankje verkeerd en je zegt: "Wat heb je een mooie ballen". (kan op zich best een prima ijsbreker zijn)

Fasten your seatbelts, er zijn ongeveer 33 miljoen geregistreerde motorbikes hier in Saigon. En wellicht ook nog een paar miljoen niet geregistreerd. Er wordt vooral gewaarschuwd niet te gaan rennen met oversteken, omdat het dan lastig is voor de motorrijders om uit te wijken. En je moet ook niet in paniek raken. Sta je midden op een weg, komen van rechts, links, onder en boven motorbikes op je af en denk je wel even: what the..?!? Ze vliegen je echt om de oren.

Goed, Gabor was meer dan een uitstekende gastheer. En zijn vrouw Sung trouwens een prima gastvrouw, ze heeft nog aangeboden mijn kleren te wassen! Die durft! Kleding van een backpacker te wassen die bijna vijf maanden lang soms ontzettend ranzig heeft geleefd. Ik heb nog een rondleiding door het bedrijf gekregen waar hij de leiding over heeft (veevoederfabriek De Heus) en daarna zijn we wat gaan eten en drinken bij hem thuis. Vietnamese huizen zijn anders. Ze zijn slechts een paar meter breed,maar weer tientallen meters diep en met weinig ramen. Helaas kon Nederland tegen Duitsland (en tegen Portugal) niet heel veel potten breken. Ik moet de hele tijd door het stof wegens het slappe spel van onze jongens, Vietnamezen (en andere backpackers) begrijpen het niet en ik kan er ook niet echt met mijn pet bij waarom Nederland het zo slecht heeft gedaan. Accepteren.

Na het debacle tegen Duitsland een dag later en de brakheid ten troef zijn we samen naar de Cu Chi tunnels geweest. Je moet je voorstellen dat er al tijdens de Franse Revolutie in Vietnam begonnen is met het graven van deze tunnels. In totaal is ongeveer voor 250 kilometer aan ondergrondse tunnels gegraven. Erg indrukwekkend, zeker als je bekijkt dat mensen echt letterlijk jaren meters onder de grond hebben geleefd. Ik ben in enkele van deze tunnels geweest en pastte er ternauwernood in. Ze hielden de tunnels extra klein, zodat de Fransen en later Amerikanen hier niet in konden komen. Voor de Vietcong was het leven in deze tunnels geen pretje. Je zit continu met elkaar opgescheept, dicht op elkaar en ziektes kunnen makkelijk overgebracht worden. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat naast gevechtsgewonden, malaria de grootste killer was in de tunnels. Naast schuilplek werden de tunnels ook gebruikt om de Amerikanen onverwachts aan te vallen. De Vietcong had als doel de Amerikanen met wrede vallen aan te pakken, sommigen zijn nog intact om te laten zien wat deze Vietnamezen allemaal in hun mars hadden. Commandoposten, veldhospitalen, keukens, allemaal ondergrond..wat voor leven moet dat geweest zijn.

Ik ben een dag later begonnen met Saigon te verkennen. Gabor moest weer werken, dus ik werd afgezet in het backpackersgedeelte. Een must see in Saigon is het War Remnant Museum. Hier staan nog voertuigen die gebruikt zijn de Vietnam war en als je een beetje door de propaganda van de Vietnamezen heen kunt kijken is het een absolute blikvanger. Voor de entree hoef je het niet te laten, die bedraagt 70 eurocent. Gevechtsvoertuigen zoals The King of the Battlefield zijn hier te bezichtigen, een tank die voor niets of niemand uit de weg ging en alles compleet verwoestte wat op zijn pad kwam. Amerika heeft tussen 1961 - 1971 volgens berekeningen ongeveer 75 miljoen liter napalm over Vietnam gesproeid. Voor de duidelijkheid: 85 gram napalm is in principe voldoende om een stad van 8 miljoen mensen uit te roeien. Nog steeds worden er kinderen ernstig misvormd geboren door de verschrikkelijke naweeen van napalm. Op de eerste verdieping van het War Museum hangen een aantal confronterende foto's. Agent Orange was de codenaam voor de napalm die het meeste effect had op de mensen. Kinderen met ontbrekende ledematen, waterhoofden, misvormde ledematen, ik werd er echt misselijk van. Het doet je weer beseffen hoe gelukkig mijn generatie mag zijn dat het nooit oorlog heeft gekend en dat we er alles aan moeten doen om dit zo te houden. Toen ik een biertje met wat tijdelijke vrienden zat te drinken kwam er een man met een kinderwagen aan. Ik dacht: lief, babytje. Totdat ik in de kinderwagen keek. Ik schrok me rot. Zo'n misvormd kind had ik nog nooit gezien, mijn buik draaide om en je zag in de ogen van het kind het ongeluk.

Na een paar dagen nachtleven in Saigon was het tijd voor de Mekong Delta toer. Ik moest 8 uur 's ochtends aanwezig zijn, om 15.00 uur 's middags werd ik wakker. Het was iets te gezellig geweest die nacht ervoor. Gelukkig kreeg ik via de toeroperator 50 procent korting op mijn nieuwe toer. Het was een prima toertje door de Mekong, een gebied van ongeveer 40000 vierkante kilometer. Wist je trouwens dat Vietnam na Thailand de grootste exporteur van rijst is. En dat ze qua koffie exporteren op nummer 1 staan. Verrassend ey!

Omdat ik de mindset op Nederland wilde krijgen, heb ik besloten om niet met een Amerikaan en Singaporees mee te gaan richting Phu Quoc Island, omdat zij het vizier op nonstop partying hadden staan. Ik heb een aantal dagen in Mui Ne (mijn plekkie in Vietnam) gezeten, heerlijk rustig op het strand en 's avonds lekker seafood eten bij de locals. Beetje hardlopen over het strand en genieten van alle mooie dingen die me zijn overkomen. Na Mui Ne ben ik nog richting Vung Thau gegaan, een badplaats twee uurtjes buiten Saigon. Ik vind het vreemd, maar hier zijn bijna geen backpackers te vinden alleen maar locals. Dat zie je ook meteen terug op het strand, alles wordt maar weer neergeflikkerd. Ik lag te bakken als een malle en werd naar een groep van ongeveer twintig Vietnamezen gelokt. Zij konden geen Engels, ik kan nog steeds geen Vietnamees. Een man met twee tanden in zijn mond probeerde een gesprek aan te gaan. De verkorte versie van de tien minuten durende conversatie:

Hij: "Wha is youl name?"
Ik: "Ruuth"
Hij: "No, wha is youl name?"
Ik: "I'm Luut" (aangezien de rollende r nog steeds lastig is, noem ik mezelf soms maar zo)
Hij: "Aaaaah, Ling!"
Ik: "Yes, I'm Ling" (grrrmpfff)
Hij: "You Ling!!!!"

Iedereen wilde een shotje vodka met mij doen, die (zelfgebrouwen?) vodka zat in een plastic fles waar wij normaal gesproken azijn in doen. Dat mocht de pret niet drukken. 1, 2, 3 en dan yo zeggen en dan moet je in 1 keer alles opdrinken. De eerste paar gingen wel, toen sloeg het lot toe. Er bleef wat vodka in mijn huig hangen en de lieve Vietnamezen gaven me een stukje tonijn om het weg te spoelen. Wat de beste mensen alleen niet hadden gezegd, was dat er twee stukjes rode superpeper in zaten. De vodka was inmiddelsweggespoeld, alleen het gevoel wat daarna kwam was verschrikkelijk. Mijn keel stond in brand. Ik begon te zweten als iemand die in een 4507678 graden sauna zit. Ik moest gewoon springen en kreeg het niet geblust met rijst. Die Vietnamezen lachen (en terecht) en ik maar gebaren maken. Na een paar minuten ging de storm in mijn keel liggen en begon mijn buikje te branden. Aaargh, ik dacht dat ik inmiddels wel redelijk tegen gepeperd eten kon, maar nog net niet helemaal. Toen wilden ze armpje drukken met me. Als ik ergens niet goed in ben, dan is het wel armpje drukken. Hoewel ik het eerste potje (tegen de oudste, ik schat hem 65) won, werd ik daarna door iedereen het zand ingedrukt. En wederom had iedereen een lol. En ik ook wel een beetje. Die mensen hadden een toffe dag en ik kon daar een klein steentje aan bijdragen door als blanke Westerling mee te doen. Tollend strompelde ik terug naar mijn hotelkamertje.

In Vung Tau heb je trouwens nog een grote Jezus op een berg staan. Rio di Vietnam, ze claimen dat deze makker 6 meter langer is dan zijn "kleine" broertje in Rio de Janeiro. Toch een aparte gewaarwording om naast al die buddha's dit keer een giant Jesus tegen te komen. Toen ik met mijn blonde haren en ietwat volle baard de trappen opliep om hem van dichtbij te zien, kreeg ik weer de ouderwetse Filippijnse blikken naar me toegeworpen. Mensen wilden weer met me op de foto en daar deed deze aandachtsbeluste backpacker natuurlijk niet moeilijk over. Het zal wel weer even wennen zijn om als "normaal" persoon in Nederland door het leven te gaan. ;-)

Mensen vragen me af wat het hoogtepunt van mijn trip is. Daar is moeilijk antwoord op te geven, omdat ik zoveel mooie dingen heb meegemaakt. Toch ga ik proberen een top 5 te maken. Eerst een korte omschrijving van de landen zoals ik ze ervaren heb:

India: het land waar het woord onmogelijk niet in het woordenboek staat;
Nepal: de plek waar ik mentaal en fysiek dieper dan ooit ben geweest;
Thailand/ Bangkok: Kho San Road, always dangerous at nights...;
Filippijnen: waar de fiesta nooit stopt en waar het belachelijk blauw kan zijn;
Vietnam: ondanks het bloederige verleden het land met een continue glimlach op haar gezicht.

Wat blijft mij nu allemaal bij van deze trip? Ik heb zo ontzettend veel aantekeningen gemaakt, die ik zeker ga uitwerken, maar bij deze een beknopte opsomming:

Grootste paradox: in het land waar ik me het meest veilig heb gevoeld (Vietnam), ben ik twee keer bestolen. Mijn camera en wat dollars, gelukkig aan het einde van mijn trip. Gelukkig hebben we de meeste foto's nog en tijdelijke vrienden zijn zo vriendelijke geweest nog wat naar mij te sturen.

Lekkerste gevoel: de top bereiken van de Kyjan Ri (Nepal, Himalaya), waarin ik mijzelf een aantal zaken uit het verleden heb kunnen vergeven, het is voor mij een keerpunt in mijn leven geworden. De trekking door de Himalaya samen met mijn partner in crime Karlijn is toch echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt in deze reis. De beelden zullen nooit meer uit mijn hoofd verdwijnen. Hier ben ik erachter gekomen dat mijn lichaam misschien geen machine is, maar dat mijn positieve geest onoverwinnelijk is.

Grootste adrenalinekick: de canyonswing en bungeejump at The Last Resort in Nepal....never nooit meer, wat was ik bang! Het gevoel na de jumps was echt bizar, adrenaline te over, ik wist niet waar ik moest springen van blijdschap.

Niet verwacht, wel gebeurd: de yoga ashram in India. Ik ga zeker proberen verder te gaan met yoga in Nederland, wellicht in combinatie met meditatie.

Grootste blunder: die ladieboy versieren op de Filippijnen was een niet al te slimme actie (hoe is dit afgelopen? kwam ik er op tijd achter? ooooooo, wordt vervolgd....)

Locals: het dagje en nachtje op Kargbo Island in de Filippijnen met Andrew waar ik als koning werd vereerd was waaaaaanzinnig.

Grappig: tijdens de Sapa toer in Vietnam konden de Kiwi's, Taiwanezen, Singaporenezen, Chinezen mijn naam niet uitspreken. Ik werd al snel Jesus genoemd, omdat dat lekker bekte (zonder natuurlijk een belediging voor het geloof te willen zijn). Aan het einde van de trip vroeg een Singaporees meisje: Jesus, can I add you to my facebook? En zo geschiedde...

Vakantieliedje: sja, ik kan Hotel California (The Eagles) kiezen...maar ik ga voor Mattersville (NoFX), hoewel Today (Chantal Kreviazuk) op een gezonde derde plek eindigt.

Qua landen ga ik niet kiezen, elk land heeft zijn mooie en minder mooie momenten gehad. Van Vietnam heb ik het meest gezien, in Nepal heb ik mezelf gezien, in India was het gewoon (plezierig) gekkenwerk af en toe, Thailand/ Bangkok was kort maar erg krachtig en aan de Filippijnen zal ik altijd met een brede glimlach terug denken.

Wat ga ik missen?
* de gecko's op de muren van mijn slaapkamer, die beestjes zijn echt tof en ze zijn er met velen tegelijk. Dan schieten ze weer weg hup zo omhoog de muur op richting het plafond.
* de tassen fruit die je spotgoedkoop op het strand van Vietnamezen koopt (die geen Engels praten maar die je dondersgoed begrijpt..."hey jij, fruit kopen? Speciale prijs, je bent mijn eerste klant, koop en dan heb ik geluk voor de rest van de dag"). Ik kreeg soms zoveel fruit dat dit voldoende zou zijn om een heel gezin in Nederland een jaar lang van vitaminen te voorzien (ik heb besloten dat overdrijven mijn vak gaat worden/ blijven). Mango, ananas, dragonfruit, lychees, appel, kokos, banaan, echt allemaal vitamientjes.
*het goedkope eten op straat. Oke, de eerste keer levert het een paar dagen diarree op maar daarna ben je er zo goed als immuun voor en kun je voor weinig heel lekker en veel eten. Maar ik denk dat iedereen wel beseft hoe goed en gezond de Aziatische keuken is.
* de tijdelijke vriendschappen met interessante mensen. Ik heb echt hele goede en diepe gesprekken gehad, maar ik ben ook dronken geweest met gasten die ik slechts een avondje heb gezien. Het is tweestrijdig.
* het ontdekken van nieuwe maniertjes (de Indian Wiggle, het Vietnameze handje, de Filippijnse boks) en het ontmoeten en ondergaan van nieuwe culturen. Het verrijken van al het goede wat deze wereld te bieden heeft.
* de massages voor een habbekrats in de diverse landen. Tibetaanse massage (die was hard), de Ayurvedic Indian massage, de Thai massage, de Filippijnse olie massage en de Vietnamese Asian blend....prima voor mijn lichaam....en nu geen grappen over de happy ending massage maken alsjeblieft. ;-)

Wat ga ik NIET missen:
* de motorrijders die je 100x per dag tegenkomt en die allen 100x vragen of je een lift wilt (nee) om vervolgens hun oogjes dicht te knijpen en heel zachtjes roepen: mariuhana?
* het oplichten, afzetten, onderhandelen (nouja, dit ga ik een beetje missen), het afwimpelen in het spel der afdingen. Fixed prices back home!
* traag internet. Soms zijn computers hier nog trager dan een slak met een dubbele dwarsleasie. Ik heb vaak minuten minuten moeten wachten om pagina's te laden....laat staan dat pagina's niet geopend werden (Facebook is in Vietnam, communistisch, soms geblokt). Toetsenborden die niet werken, koptelefoons die geen geluid afleveren, wraaaah. Ik heb mijn eigen muziek echt heel erg gemist.
* het eeuwig en altijd maar durende getoeter tegen alles en iedereen wat beweegt (India spande de kroon), het zal wennen zijn om over een Nederlandse weg te fietsen zonder om de seconde een toeter in mijn oorschelp te mogen ontvangen.
* het steeds maar weer opnieuw moeten maken van tijdelijke vriendschappen. Soms wel vermoeidend om steeds weer te moeten investeren in iets wat op lange termijn toch niks gaat worden. Mijn boys thuis kennen me door en door, dat is goud waard.
* het niet meer onder ongewassen lakens hoeven slapen vol bacterien (of weet ik veel wat voor 'vlekken') waar al tientallen/ honderden anderen onder geslapen hebben.
* het steeds maar op mijn hoede moeten zijn om niet beroofd te worden. Ik heb genoeg verhalen van medebackpackers gehoord die de lul waren doordat ze mensen vertrouwden. Ik vertrouw niemand in het buitenland, alleen mezelf. Klinkt crue, is de enige oplossing om te overleven in deze oneindige poel van absurde krankzinnigheid.
* bijna elke week wel een keertje diarree, wat ook binnen een dagje weer verdwenen is...mijn lichaam is reiner dan ooit! ghegehghe

Het mooie van alleen reizen is dat je uiteindelijk nooit alleen hoeft te reizen. Ik ben er wederom achter gekomen dat mijn sociale skills wel snor zitten en dat ik met veel mensen heel goed kan opschieten. Daar wil ik iets mee gaan doen als ik terugben. Qua andere nationaliteiten mix ik vooral met Engelsen (het blijven drinkebroeders met een ontzettend droge vorm van humor), Scandinaviers (samen met Nederlanders het best Engels sprekend als not native speakers, het klikt gewoon met deze gasten) en Duitsers (wunderbar! het beeld wat veel Nederlanders hebben van Duitsers is nu echt wel achterhaald hoor mensen).

Fasten your seatbelts! Het is bijna zover. Als ik thuis ben wil ik oneindig veel zoute haring eten, afgetobt met witte uitjes. Daarna volgen tientallen zoete stroopwafels om het Hollandse gevoel te optimaliseren en dat alles wordt verfijnd met een stuk echte Hollandse kaas. Dit wordt weggespoeld met een glas koude halfvolle melk. Vervolgens wandel ik naar mijn toilet om haar ten huwelijk te vragen, nadat ik haar eerst tientallen minuten heb omhelst. Ik heb echt hele smerige toiletjes moeten ondergaan.

Ook wil ik bij de Albert Heijn in de langste rij gaan staan met mijn mandje nog voller dan het inwonersaantal van India. Als ik dan aan de beurt ben en de cassiere heeft alles afgerekend en zegt dat het in totaal 54 euro is, dan zet ik mijn allerbreedste, allerliefste en allergeloofwaardigste doch serieuze glimlach op en zeg ik: "40 euro en we lullen nergens meer over, akoord?" Als de cassiere vervolgens laat blijken hier niet mee akkoord te gaan, loop ik geirriteerd weg om nog een keertje om te draaien en te hopen dat ze alsnog overstag gaat. Als dit niet het geval is, verfoei en vervloek ik het beste meisje. Dat zal haar leren mij af te zetten! ;-)

This is it! Wow...wat een reis, wat een belevenis. Ik heb de laatste 2,5 maand (behoudens mijn trekking in Sapa) geen schoenen meer gedragen, eens kijken hoe die dingen weer aanvoelen als ik in Europa aankom. Er heeft al iemand gedreigd over mijn slangenlerenschoenen te pissen als ik terug ben, maat ik waarschuw je: ik breek je snavel!

Ben ik een ander mens geworden? Ben ik een beter mens geworden? No fucking way, ik blijf Ruuth. Ik ben gewoon wie ik ben, met alles om me heen. De batterij is gewoon weer helemaal opgeladen en ik ben er klaar voor om in Nederland weer aan een carriere te gaan werken. Wat dat gaat worden, geen idee, maar ik ben tot nu toe altijd op mijn pootjes terecht gekomen en geloof dat er iets op mijn pad gaat komen wat echt bij mij hoort. Als ik een reis als deze mag maken, dan komt de rest vanzelf.

Bedankt dat je hebt gereageerd op mijn verhalen en foto's, ik heb daar heel veel energie uit gehaald. Vaak heb ik schaterlachend in internetcafeetjes gezeten dankzij jullie reacties.

Tot slot wil ik nog twee mensen eruit pikken: pap en mam. Ik weet dat jullie het niet makkelijk hebben gehad de afgelopen tijd, maar ik kan niet wachten jullie weer te zien. Jullie opvoeding heeft er mede voor gezorgd dat ik qua socializen niks tekort ben gekomen hier. De normen en waarden zijn over gekomen! Dankzij jullie liefde, mijn leven! En Nien en Cees en Roy en Marielle, Noor en Mick, Isis en Fieke: ik hoop dat ik het droog houd als ik jullie weer een dikke kus kan geven.

Fasten your seatbelts, Ruuth is coming home! Today is the greatest day!

Dikke kus,

Chuck Norris, Kurt Cobain, nonkel, Swieber in Drakenland, Jesus, Luut, Ling, de Aap in het jaar van de Draak, member of the supermodelclan, Wingman, maar bovenal Ruuth

I'm not afraid of death,
I'm afraid of the unlived life.

Be te fucking change you want to see in this beautiful world....vrij vertaald naar Mahatma Gandhi...een inspiratiebron

EIND???