Thrilla in Manila

Boemklatsch, let's step in to the mic all the people in the house can you feel that very good vibe?

De Filippijnen, een ongelofelijk mooie ervaring. Ik heb absoluut de juiste keuze gemaakt hierheen te vliegen en zoals reeds eerder aangekondigd: ik heb met walvishaaien gezwommen, een absoluut unieke ervaring!

Na een 12 urige busreis vanuit Manila (je had ook het vliegtuig kunnen pakken maar aangezien ik nu echt lowbudget moet gaan leven gaan we voor de goedkoopste manier) kwam ik om 10 uur 's ochtends aan in Donsol. Donsol is het stadje waar tussen december en mei walvishaaien zwemmen om zich te voeden met plankton. Waar ze daarna heengaan, is zelfs voor alle geleerden die er onderzoek naar hebben gedaan een mysterie. Mooi toch? Omdat het water hier zo helder is, is dit de plaats bij uitstek om de giganten te kunnen treffen. De eerste keer tijdens mijn boottrip van 3,5 uur heb ik er helaas geen gezien. Omdat ik weinig geslapen had, baalde ik een beetje. Er scheen er wel eentje ergens te zwemmen, maar die is weer de diepte ingegaan. Volgens het bezoekerscentrum kunnen walvishaaien tot 18 meter groot worden en wel 40 ton wegen en tot wel 100 jaar worden. (Ja Jan H. dit keer heb ik me wel ingelezen. ;-) )

Eenmaal op de boot heb je voor ongeveer omgerekend 14 euro de kans om de grootste vis ter wereld te ontmoeten. Op de boot zelf zitten voormalige jagers die deze beesten proberen te spotten. Hier in Donsol zijn ze gelukkig gaan inzien dat levende walvishaaien veel meer geld opleveren dan het vlees wat aan het dier kleeft. Er zijn wel een aantal regels. Zo mogen er niet meer dan 30 boten per keer op het water zijn om de rust van de walvishaai niet al te veel te verstoren. Per beest mogen er niet meer dan zes personen omheen snorkelen en je moet 3 meter van het lichaam en 4 meter van de staart vandaan blijven. Er mag ook maar 1 boot per dier zijn. Deze regels zijn opgesteld in samenwerking met het Wereld Natuurfonds. Houdt men zich hieraan? Daar kom ik later op terug...

De eerste boottocht was dus geen succes. Maar wat wil je, het zijn wilde dieren en de natuur laat zich niet reguleren naar de grillen van een mens. Enigszins gedesillusioneerd ging ik terug naar mijn guesthouse. Met Carl de Koreaan had ik een dag later afgesproken om te gaan duiken bij Mantapoint. Zoals de naam al een beetje doet vermoeden, is dit een plek waar de kans aanwezig is om manta's door de oceaan te zien vliegen. Carl en ik bleken de enigen van die dag te zijn om bij de desbetreffende duikschool te gaan duiken, dus we hadden een priveboot met 4 man bemanning en een divemaster. Carl woont al 10 jaar op de Filippijnen en heeft een duikschool in Boracay, het meest toeristische plekje van de Filppijnen. Van de vijf miljoen toeristen die elk jaar in de Filippijnen komen, gaan er 2,5 miljoen hierheen. Zijn vrouw (die hij bij zijn eigen duikschool heeft opgedoken) zeurde hem al jaren de oren van zijn kop om hierheen te gaan en hij had eindelijk toegegeven. Carl had al meer dan 5000 duiken gedaan en Winnie de Divemaster had er al meer dan 2000 op zijn conto. Kwam ik aan met mijn 16 duikjes. Maar niet de minste plekken trouwens! Curacao, Bonaire en Thailand en nu dus de Filippijnen. Nadat ik eerst een beetje onwennig het materiaal aandeed, plonste ik als een kikker het water in. Mijn laatste duik was alweer 3,5 jaar geleden en omdat ik die avond ervoor ook redelijk wat biertjes had gedronken was ik best een beetje zenuwachtig. Gelukkig waren Carl en Winnie er om me te helpen en naar eigen zeggen was ik ook zo slecht nog niet in de wakkere wereld die onderwater heet. Helaas hebben we tijdens onze drie duiken geen manta's gezien. Ik heb nog wel een reefshark voorbij zien komen en had meteen een dejavu naar tien jaar geleden toen ik tijdens het snorkelen in Australie een 5 meter lange reefshark tegenkwam. Dit keer was ik gelukkig niet zo bang. Toen we aanstalten maakten om terug naar het eiland te gaan, sprong er opeens 5 meter van onze boot tot tweemaal toe een manta uit het water. Zijn hele lichaam was uit het water, slechts het puntje van zijn immens lange staart was verbonden met de oceaan. Ik had hem liever tijdens een van mijn regulieren drie duiken gezien, maar boeien: ik kan hem op de lijst zetten van geannexeerde beesten! Nogmaals: de natuur laat zich niet leiden en dat is maar goed ook. Ik besef me terdege weer hoe bevoorrecht ik ben door dit soort dingen uberhaupt te mogen doen. Sommige van de Filippino's die ik gesproken heb, zijn nog nauwelijks uit hun geboorteplaats geweest...gewoonweg omdat ze het geld er niet voor hebben. De dag erna zou ik gewoon een nieuwe poging wagen op een boottrip.

Om 8 uur 's ochtends zat ik dus wederom op een bootje met vijf andere gezellige toeristen. Dit keer hoefde ik maar 8 euro te betalen omdat ik de vorige keer al mijn toeristenfee had ingelegd. Binnen 15 minuten sommeerde de spotter annex ex-jager ons om onze duikbril en flippers aan te trekken: er was een walvishaai in town! Ik zag zo'n 25 boten bij elkaar en een heleboel enthousiaste mensen van hot naar her zwemmen. Is driemaal dan toch echt scheepsrecht? De spotter jumpte het water in en wij volgden als brave leerlingen zijn spoor. Opeens zag ik het onder me: een gigantisch beest komt me voorbij zwemmen met zijn bek open. Voordat ik echt kan genieten van deze vertoning, word ik alweer terug op de wereld gezet omdat ik een flipper in mijn bek krijg. De regels die ik eerder heb verteld dat er maar maximaal 6 mensen per haai mogen zwemmen, worden volledig aan de laars gelapt. Iedereen wil deze beesten zien en voor spotters betekent het zien van deze beesten natuurlijk een extra grote kans op een fooi aan het eind van de trip. En aangezien mensen alles doen om geld te verdienen, zwemmen er misschien wel honderd mensen om de walvishaai heen. Ze willen allemaal de perfecte foto met dit beest maken. Het is duwen en trekken, maar ik weet me met kunst- en vliegwerk voorop te profileren zodat ik in hetzelfde tempo als de haai kan meezwemmen. Pieter van de Hoogeband kan trots op me zijn. Het beest gaat echt snel, ondanks het feit dat ik een redelijke zwemmer ben en flippers aanheb is het toch nog aanpoten om in het spoor van de Rhincodon Typus (de Latijnse benaming) te blijven. Ik duik naar beneden, klaar mijn oren en besef me dat ik op ongeveer een meter van het beest zit. Op het moment dat ik beneden ben, draait de walvishaai zich om en zie ik zijn buikje. Hemels. Walvishaaien hebben allemaal stippen op hun lichaam, waaraan ze herkend worden. Wat bij ons de vingerafdruk is, is bij hen de stippen op het lichaam. Absoluut een nieuw hoogtepuntje op deze inmiddels al vol met hoogtepunten zittende reis/ ervaring.

Vanuit Donsol heb ik de nachtbus terug naar Manila gepakt. Ik zat in een local bus zonder airconditioning en moest met mijn backpack op schoot de hele 15 urige rit zitten. Geen pretje, maar alles om wat geld te besparen. In Manila had ik die dag afgesproken met Friso. Ik heb Friso acht jaar geleden leren kennen toen ik als sexy barman op de praktijkschool van PTC + in Ede werkte. Via Facebook zag Friso dat ik in de Filippijnen zat en hij werkt hier inmiddels alweer een jaartje in de suikerindustrie. Bizar hoe je elkaar kunt blijven volgen via de social media, maar natuurlijk ook weer drastisch fantastisch. Friso keept bij de Manila Nomads, een voetbalteam hier in de eredivisie van de Filippijnen. Het is vergelijkbaar met eerste klasse zaterdag voetbal in Nederland. Ik besloot een avondje te komen kijken en de Nomads moesten tegen Global FC, de onbetwiste koploper in de competitie. Het veld lag er ermbarmelijk slecht bij, maar dat is ook niet zo gek als er vijf wedstrijden per keer op worden gespeeld. De eerste wedstrijd was met 5-1 verloren, dus het was nog maar afwachten wat de Nomads er dit keer van zouden bakken. Toen na vijf minuten de eerste goal door Global was gescoord, was het billenknijpen voor een afdroging. Zou deze avond als Thrilla in Manila de boeken ingaan of...? Boksen is de nationale sport hier, en dan met name Manny Pacquiao. Deze bokser heeft in 2011 het meeste geld ter wereld verdiend als professional, ja zelfs nog meer dan de losbandige Tiger Woods. Manny heeft hier de status van legende. In veel commercials duikt hij even op om zijn zakken te vullen en meneer heeft ook politieke ambities. Het is dat hij nog even door moet boxen om een aantal grote gokschulden in te lossen, en hij moet natuurlijk zijn nog geldende wereldtitel in het halfweltergewicht te verdedigen. Als Pacquiao zich verkiesbaar zou stellen (wat hij overigens in 2007 al heeft gedaan), dan zeggen Filippijnen dat ze hem meteen als nieuwe minister-president zouden kiezen. Zie je het al voor je: die kleine Wesley Sneijder die zich verkiesbaar stelt en wordt gekozen als nieuwe leider in het Catshuis en de lakens uitdeelt in de Tweede Kamer en met First Lady Yolanthe op bezoek gaat bij Barack Obama?

Terug naar het voetbal, de scheidsrechters stellen niet zoveel voor. In Nederland mogen we echt onze handjes dichtknijpen met Ruud Bossen en Kevin Blom. Volgens Friso hebben de scheidsen het niet echt op witneuzen. De eerste helft was erg goed van de Nomads en door een omstreden penalty kwamen ze op gelijke hoogte. Dat deze bal in eerste instante werd gekeerd door de keeper, in tweede instantie via onderkant lat erin ging mocht de pret niet drukken: het stond 1-1!! De tweede helft was vooral eenrichtingsverkeer en met enkele memorabale saves wist de grote beer Friso zijn doel schoon te houden. Voor mij als keeper in ruste was het leuk om een collega aan het werk te zien en ik vond Friso dankzij zijn geweldige reddingen by far de man van de wedstrijd. Friso, geen onverdienstelijk keeper ooit (hij heeft nog met Robin van Persie, misschien kennen jullie die wel, gevoetbald) hield zijn team in de wedstrijd. De trainer van de Nomads werd nog de tribune op gestuurd wegens aanmerkingen op de leiding. In Europa/ rest van de wereld word je dan geacht om het coachen aan de assistent over te laten, maar hier sprak de coach gewoon even achter de tribune met zijn asisstent om alsnog de lijnen uit te zetten. Ze sms'ten er ook rustig op los, het kan gewoon. Toen de speler met de toepasselijke achternaam Hacker in het veld kwam, dacht ik dat de wedstrijd opengebroken zou worden maar de 1-1 bleef de rust- en eindstand. Na de wedstrijd heeft Friso me nog meegenomen in het nachtleven van Manila en dacht ik in eerste instantie dat Manila ondanks zijn 17 miljoen inwoners een saaie stad was, niks is minder waar. Friso: je bent een topkerel met het hart op de juiste plek. Ik heb echt een onwijs gezellige avond met je gehad en bedankt daarvoor! En de kater is inmiddels verdwenen woehoeeee.

Morgen vertrek ik naar Borocay, waar Carl de Koreaan op me wacht. Voor 10 euro kan ik een nacht in zijn hotel verblijven en hoewel dit qua verblijf veel geld is, heeft hij me over de streep getrokken door het eten en het bier voor me te betalen en me een gratis duik in het vooruitzicht te stellen. Ja, ik heb het ook zo zwaar hier.

Rest mij jullie al het goede te wensen en tot de volgende keer maar weer.

Dikke kus,

Htuur