Gooooooooood morning Vietnam!

Xin chao! (=hallo)

Welcome to the land of the dragon. Vanuit Boracay heeft het me uiteindelijk een kleine 40 uur gekost om in de hoofdstad Hanoi aan te komen. Heerlijk. Ik had een zes uur durende tussenstop in Ho Chi Minh (wat overigens in de volksmond gewoon nog steeds Saigon genoemd wordt) en ik was compleet alleen op het domestic vliegveld daar. Ook al was het twaalf uur 's nachts, de temperatuur lag nog steeds rond de 30 graden en helaas was er in geen velden of wegen airco of ventilatie te bekennen. De muggen maakten al aanstalten om mijn lichaam aan te vallen als naalden in een speldenkussen en ik verwachtte een lange nacht. Opeens zag ik twee Vietnamezen ergens heel sneaky een deurtje in gaan en Ome Ruuth dacht: volgen die handel. Het bleek een gouden greep want ik kwam terecht in een zaaltje waar het minstens vijf graden kouder was en waar geen miljoenen muggen waren maar slechts duizenden. Ik had een kussentje en besloot op de grond te gaan liggen, zoals een goed zwerver betaamt. De slaap kon ik niet goed vatten, het waren meer korte powernapjes maar toen ik zo op de grond lag besefte ik eens te meer weer hoe geweldig dit is. Ik had er ook voor kunnen kiezen om met een taxirijder mee te gaan en voor 6 uurtjes een hotelletje te pakken, maar op deze manier heb ik wel weer mooi 25 dollar bespaard (die ik later overigens weer net zo makkelijk uit heb gegeven, argh).

Vanuit Saigon was het slechts twee uurtjes vliegen naar de hoofdstad van Vietnam, Hanoi. Ik heb het plan om van noord naar zuid af te dalen zodat ik aan het einde van mijn trip en aan het begin van het Europees Voetbalkampioenschap (hebben we er vertrouwen in mensen?) wat wedstrijden mee kan pikken bij een maat die in Saigon woont. Nadat ik Hanoi helemaal bek af in het goedkoopste hostel op de vierde etage aankwam (geen lift, aaaargh) deed ik de deur open en kwamen een drietal vrolijke Engelsen mij tegemoet. "Hello, how are you", vroegen mijn nieuwe tijdelijke vrienden en kamergenoten me. Ik legde ze uit dat mijn tong op mijn knietjes hing, dat ik bijna lucifers nodig had om mijn ogen open te houden, dat ik me goor als een hond in de rollende poep voelde en dat ik niets lievers wilde dan gewoon even gaan liggen. Geen probleem! De jongens schoven me een valiumpje in de handen en zeiden: ga maar lekker even slapen maat, wij maken je straks wel wakker voor happy hour. Gooooood morning Vietnam schreeuwde ik, en de Engelsen moesten lachen en ik ook, hoewel ik nog steeds meer dan moe was.

En zo geschiedde.

De drie Engelsen waren 19-jarige broekies die net een aantal maanden door Afrika (respect!) hadden gereisd en duidelijk nog niet echt van de hoed en de rand wisten. Maar dat maakte niet uit, Grandaddy Ruuth was bij ze tijdens het happy hour en ze verbaasden zich over het aantal drankspelletjes qua kaarten wat ik kende. Het zal wel de leeftijd zijn mompelden ze, terwijl ik weer een shot mijn huig in liet glijden zonder morren. Crumpet, Warren en Mallen waren toffe gasten met wie ik een aantal dagen heb gehangen, ze vroegen me nog om samen met hen een motorbike te kopen om naar het zuiden af te dalen maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Ik had eerst wat andere unfinished business in het noorden te doen. Dezelfde dag boekte ik bij een zwanger Vietnameesje een tour naar Sapa (bekend om haar prachtige rijstvelden) en Halong Bay (wellicht het bekendste in Vietnam, het meer van de draken...later meer hierover).

Sapa: ik had geluk, we hadden een ontzettend gave groep met jong en oud en gaanderweg leer je elkaar beter kennen. Zeker na wat happy water (Vietnamese wijn) kan het nog wel eens gezellig worden. Rijstvelden in authentieke stijl met lokale tribes die je van alles aan proberen te smeren. Heerlijk. Inmiddels weet ik wel hoe het afwimpelen en spel der afdingen moet. De vrouwtjes lopen tijdens de trekking met je mee en proberen je zo goed en kwaad als het kan te helpen met alles (geven een hand als je weer eens uitglijdt in de modder, zijn welwillend je waterfles te dragen zodat je een extra arm vrij hebt je vast te pakken, proberen een gesprek met je aan te gaan, het houdt niet over) en aan het eind van de rit is het hun beurt en komen de items te voorschijn. "You buy some, I'm your fliend?" "I helped you, please buy some" en dat gaat tot in den treure door tenzij je iets koopt. Maar als je iets koopt, staat de volgende alweer voor je neus om te bedelen of je ook iets van haar koopt. Ik ben er inmiddels tegen bestand, anderen van de tour wat minder en dat was te zien in hun portemonnee. We hebben een trekking van 12 km (eitje als je Nepal gehad hebt) en 6 km (met mijn ogen dicht op mijn handen in plaats van voeten) door de bergen gedaan en ik heb wat mooie plaatjes geschoten (check FB). Nog geslapen in een homestay en ondanks de warmte toch een goede nacht gemaakt.

Met de nachttrein zou ik teruggaan naar Hanoi. Ik was India gewend met treinen dus had me op het ergste voorbereid maar dat bleek loos alarm. Vietnam is superschoon qua trein. Ik had echt een luxe slaapplek en hoewel ik ternauwernood met met 1.89 cm in het bedje paste, heb ik wederom een goede nacht gemaakt. En de trein reed echt stipt op tijd. Nog niet meegemaakt in Azie, het zit wel snor in Vietnam qua treinen.

's Ochtends kwam ik aan in Hanoi en zou mijn volgende tour naar Halong Bay meteen beginnen. Ik heb langs de kant van de weg een ontbijtje gescoord en toen werd ik opgepikt. Wederom had ik het geluk een groep aan te treffen die vrijwel meteen klikte. Halong Bay is een Word Heritage gebied met meer dan 3000 eilandjes die vanuit het niets uit het water oprijzen. De eilanden zn bêgroeid met bomen en dit geeft echt een waaaaaanzinnig beeld. Ik had een drie dagen twee nachten tour en zou 1 nacht op de boot slapen en 1 nacht in een hotel. Op de boot kregen we de gelegenheid om te kayakken door de grotten van de eilanden en hoewel het een beetje regende was ook dit een hoogtepuntje. Elke keer weer had ik het gevoel dat er een Tyrannosaurus Rex achter een van de rotsen kon opdoemen, ik waande me continu in Jurassic Park. Wat me wel weer verbaasde hoe smerig het was in sommige wateren. Die Vietnamezen hebben zo'n ongelofelijke diamant met Halong Bay in handen, maar alsnog flikkert elke (zichzelf niet respecterende) tourist zijn afval in het water. Als dit zo doorgaat, is de diamant over tien jaar geen diamant meer maar een afgeragd stuk steen waar niemand wat aan heeft. Op Cat Ba eiland hebben we nog een 500 meter hoge berg beklommen, helaas had niemand mij verteld schoentjes mee te nemen dus dat moest op de slippers. Her en der wel een slippertje gemaakt maar uiteindelijk toch ongeschonden uit de strijd gekomen en wederom een fantastisch uitzicht voor mijn kiezen gehad. 's Avonds met de hele groep nog op pad geweest en ja: ik heb het licht weer eens uitgedaan.

Enigszins brak kwam ik weer in Hanoi aan en besloot een dagje te chillen. Helaas was daar geen tijd voor, want mijn Engelse maten waren nog steeds in hetzelfde hostel. Ze hadden inmiddels wel een motorbike gekocht en zouden een dag later hun tocht naar het zuiden beginnen. Ik ben in Hanoi nog naar het Ho Chi Minh Mausoleum geweest. Ho Chi Minh is echt een eindbaas. Wat Willem van Oranje voor ons is, is Uncle Ho (zo wordt hij ook wel genoemd) voor de Vietnamezen keer tien. Gezien de laatste stuiptrekkingen van het communistische karakter hier wordt meneer als een echte held vereerd. Zijn lichaam is gebalsemd en ligt opgebaard, net als het lichaam van zijn communistische maten Lenin, Stalin en Mao elders. Hoewel dat balsemen zeer tegen de zin van 'Hij die verlicht' (dat betekent de naam van Ho Chi Minh) in is. Liever had hij gecremeerd willen worden en zijn as over de bergen gegooid zien worden (zodat er geen landbouwgrond verloren zou raken, wat een meedenkende baas is het ook die Uncle Ho). Hij is voor de mensen DE man die Vietnam eindelijk onafhankelijk heeft gemaakt. Het was een single man, hij is nooit getrouwd en heeft geen kinderen achter gelaten. 30 april 1975 is de dag dat Vietnam eindelijk als independent country door het leven kon gaan en hoewel The Great Father toen allang dood was (in 1969 blies hij zijn laatste pijpje uit), wordt hij nog steeds gezien als degene die verzet wist te bieden tegen onder meer de Fransen en Amerikanen. Want man man, Vietnam heeft wel wat geleden hoor.

Ik ben een dag later naar de Ha Loi gevangenis in Hanoi geweest, wederom erg indrukwekkend. Vietnamezen leefden daar onder barre omstandigheden en werden flink onderdrukt door de Franse overheersers. John McCain (jeweetwel, Amerikaans presidentskandidaat voor de Republikeinen in 2008 ) heeft hier nog gevangen gezeten. Het gekke is, dat ondanks de armoede die Vietnam tijdens de Vietnam war (1962 - 1975) kende, werden de Amerikaanse krijgsgevangen uiterst netjes behandeld. De gevangenis kreeg dan ook als bijnaam Hanoi Hilton. Deze Westerlingen leefden dus in redelijke luxe (nouja, ze waren niet vrij maar konden basketballen, kregen goed te eten en drinken en konden post van thuis ontvangen) was het voor de Vietnamezen dus geen pretje. Ik begin me steeds meer te beseffen hoe wij als Europeanen/ Westerlingen altijd maar weer en overal maar weer onze wil op hebben gelegd bij andere culturen die daar helemaal niet om vroegen. Vaak ging die wil opleggen met de ijzeren hand en op brute manier. Naast al het goede wat wij gebracht hebben, zitten er ook veel dingen tussn waar we ons best even mee achter de oren kunnen krabben. We zijn geen lieverdjes, nooit geweest en proberen dat gelukkig vandaag de dag wel te zijn...

Tot slot: ik heb mijn eerste doktersbezoekje erop zitten. Ik had twee ontstoken wonden op mijn voeten zitten en een Engelse arts met wie ik op tour door Halong Bay was adviseerde me met klem om toch even wat antibiotica te scoren. Dus ik naar een Vietnameze-Koreaanse kliniek en hoewel het ontzettend druk was, kon ik meteen doorlopen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, maar later begreep ik waarom: er was een wandelende portemonnee binnen gekomen en die moest te vriend gehouden worden. De arts in dienst (het zou best een broer van Uncle Ho kunnen zijn gezien zijn leeftijd een lange sik) wilde meteen allerlei tests met me doen, waaron X-Ray en bloedtests. Ik probeerde hem uit te leggen dat antiobiotica voor de wond voldoende was, maar daar kwam ik helaas niet mee weg. Nouja, dan maar bloedprikken om te zien of ik niet dood zou gaan. Bloedtestje hier, scannetje daar, paar minuutjes wachten en hopsalala. Het is in Azie ook overal hetzelfde: mensen proberen op een zo vriendelijke manier zoveel mogelijk geld uit je te trekken. Accepteer het, ondergas het en probeer de schade te beperken. De assistentes blijken als het om geld gaat opeens verdomd slecht Engels te kunnen, maar als je eenmaal hebt betaald (in mijn geval 92 eurootjes) dan schakelen ze weer over. Uiteindelijk bleek ik geen antiobiotica nodig te hebben, kerngezond te zijn (ze hebben zelfs een hiv-check gedaan...negatiefffff jeeeej).

Conclusie: 3 uur in een Vietnamese-Koreaanse (Koreanen zijn sinds Boracay op de Filippijnen mijn eeuwige bondgenoten) kliniek verder, een aantal testjes verder blijk ik niks te hebben. Terwijl ik toch echt loop als een neergeschoten kievit. De dokter wil mee doorwijzen naar een bevriende dermatoloog om verder onderzoek te doen (waarschijnlijk onderzoek naar wanneer de geldkraan dichtgaat) naar de aard van het mysterie. Ik eindig met wat betadine op mijn wonden en een ongelofelijk amateuristisch gelegd verbandje buiten op straat. Het boeit me niks. Ik kan alles declareren bij mijn reisverzekering (ervan uitgaande dat mijn Vietnameze bonnetjes geaccepteerd worden). En anders ook prima: ik ben gezond, ik leef en ik zit in een land wat iets groter is dan Italie en iets kleiner is dan Japan. Met een kustlijn van ongeveer 3500 kilometer staat me nog wat te wachten. Zometeen spring ik de bus in voor een 14-urige busrit richting Hue, voor 45 US dollar kan ik ongelimiteerd in- en uitspringen richting mooie plekken aan de kust richting Saigon. Dat wordt kiezen en genieten geblazen. Maar ik ben er klaar voor....goooooood morning Vietnam mutherfucker!

Liefde!

Uncle R