All systems go? All systems no!

Even snel nog een tussentijds berichtje, morgen is de wedstrijd van de Antillen tegen Nicaragua en daar zal mijn volgende bericht grotendeels over gaan. Want, ik heb er 18 nieuwe Antilliaanse vrienden bij, topgastjes die jongens van de Antilliaanse selectie. Tot hier en later verder. Verder met later nu hier.

Nu ik over de helft heen ben, is het tijd om even een kleine balans op te maken. Even de weegschaal van de waarheid erbij pakken en zeiken en zieken over typische dingen voor dit eiland. Curaçao is onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden, maar het is echt een totaal andere cultuur. De vooral Caribische, Zuid- en Midden-Amerikaanse roots zitten meer ingemengd dan de Nederlandse patstelling die vaak in Nederlandje heerst. Logisch, als het vaderland achtduizend kilometer verderop zit dan is het niet gek als mensen hier zich niet te les laten lezen door een stil houterige witte melkflessen in driedelige pakken die denken het wel beter te weten omdat ze zogenaamd een opleiding hebben genoten. Vaak weten ze het trouwens ook echt wel beter, maar weet je wat het is? Curaçao draait toch wel. Dan maar iets minder, poco poco. Iedereen kan wel iets hier, de een is goed in auto’s monteren, de ander maakt in een handomdraai een vers vitaminerijk gerecht klaar, weer iemand is goed genoeg om voor de klas te staan (pap, misschien moet je hier maar gaan werken, hgeghhe), kortom: zoveel mensen, zoveel verschillen, zoveel te doen, zoveel mogelijkheden. Komt de opsomming van merkwaardige dingen die ik hier meemaak, ze zijn niet spectaculair, het zijn meer anekdotes zo van: ‘had je bij moeten zijn’.

Er gaat een telefoon tijdens een persconferentie. Kan gebeuren. Ware het niet dat degene die de persconferentie houdt zijn mobieltje gaat. Kan ook gebeuren, we blijven mensen, de een wat populairder dan de ander. In Nederland zou men zijn mobieltje uitdrukken en verontschuldigingen maken, in Curaçao staat men op, loopt men weg en neemt de telefoon met een vriendelijke toon op. Een andere telefoon gaat. Hij is van een collega journalist. Ook bij hem zou je rode wangen verwachten maar het tegendeel is waar. Ook deze man neemt zijn telefoon op alsof hij te horen krijgt dat hij de landsloterij heeft gewonnen. Zie je Jan-Peter BizzleBalkie al tijdens de persconferentie over ‘Waarden en Normen’ zijn prepaid telefoontje opnemen: yoooo Geertje Wizzle wat leuk dat je belt, ja ik heb je film gezien: toppertje hoor. Kun je hem voor me regelen op DVD? Check je later ouwe vrijheidsstrijder!

Er is een verkeersongeluk gebeurd. Nooit fijn voor de betrokkenen. Gelukkig is het alleen blikschade en is er niemand ernstig gewond. Maar: de auto’s MOETEN op dezelfde plek blijven staan, wat natuurlijk erg raar is omdat dit voor opstoppingen zorgt op de weg, auto’s kunnen er niet langs. Waarom moet dit? Dan kan de politie strepen op de weg zetten wat er is gebeurd, met het oog op de verzekering. Anders wordt er gesjoemeld. Corruptie is hier hetzelfde als een brood halen bij de bakker, dat maakt dit kleine eiland (drie keer Texel) zo charmant. O wee als je je auto verplaatst na het ongeluk, dan ben jij standaard de lul en kun je dokken. Ook al ben je aangereden en was het in de verste verte jouw fout niet. All systems go? All systems, no! Als er nu eens een systeem werd ingevoerd wat ook rendeert dan zou dat allemaal voor wat minder frustratie zorgen. Ach, er zijn geen problemen, er zijn mensen. Poko-poko, poko-poko. Uiteindelijk komen we toch wel op de plaats van bestemming aan. Zie je het al voor je: op de A2 richting Amsterdam vlakbij de Coentunnel zijn een Lada en Mercedes op elkaar gebotst. Het is spits en mensen willen naar huis om te eten. Dat kan niet, want er staan twee auto’s voor die wachten en wachten en zich bijna nog een extra ongeluk wachten voordat de politie komt en uitgebreid de tijd neemt eens even de situatie goed te bekijken. De toeterende geluiden van medeweggebruikers klinken als een vals symfonie-orkest en frustratie uit zich door kaaskoppen die je allerlei verwensingen naar het hoofd slingeren.

Staat er op het persbericht dat de persconferentie om 17.30 uur begint? Dan kun je gemakkelijk om 18.00 uur binnen komen lopen en dan ben je nog ruim op tijd. Eerst wordt er ruim gelegenheid genomen om iedereen een handje te geven en de laatste roddels door te nemen, ook door mannen we zijn geen haar beter. Aan het eind wordt er een hapje en kleine versnapering aangeboden. Het dienstdoende meisje met een veels te dikke reet (een bouwkeet valt erbij in het niet) loopt lomp als een olifant in een porseleinkast met een dienblad rond waar fris en bier op staat. Gretig pakken de heren journalisten een drankje. Ikzelf zit helemaal vooraan en kom als laatste aan bod, maakt niet uit, ik ben ook het groentje. Omdat ik het wel verdiend heb, gris ik een blikje amstel en denk: jammie, die gaat mijn huigje in verdwijnen. Om toch even te kijken of het niet vreemd is alcohol te nemen tijdens werk draai ik me om, om te inventariseren wat de rest heeft. Vijf seconden later als ik alle neuzen ben langsgegaan verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. Alle Makamba’s (de blanken) zitten vrolijk aan een biertje, alle Antillianen kiezen voor fris. Zie je het al voor je: tijdens een persconferentie over de nieuwe partij van Rita Verdonk gaan de dienbladen met blikken bier scheutig in het rond. Het maakt niet uit hoe laat je binnenkomt, als je maar van de partij bent. Heerlijk, helder.

En toch hè. Toch heeft de eiland ook zoveel charmes. Naast de zon die ervoor zorgt dat je lichaam lekker opwarmt en het gewoon onmogelijk is chagrijnig op te staan (hier valt buiten: de opstanding met een kater). Het eten is heerlijk, goede voeding behoeft geen uitleg. De mensen zijn zoveel vriendelijker, er heerst geen vijandige sfeer als je zelf ook maar relaxt doet. Mensen leven geen 24/7 voor hun carriere maar vinden het al genoeg als ze elke avond lekker te vreten krijgen en bij tijd en wijlen hun alcoholische natje drinken. Leef ik om te werken of werk ik om te leven? Wat wil je nog meer als er elke dag een zonnetje op je dakpannetje van je hersenbolletje brand?

In de serie: vliegtuigverhalen weer wat leuke, lachwekkende anekdotes. Zo heb ik al de grap meegemaakt van: ken je die kerel die terug naar Nederland zou vliegen? Zijn vliegtuig was twee dagen geleden al vertrokken. Meneertje had niet goed gekeken. Konnie een nieuw ticket van zeshonderd euro neerleggen en een week later weer terug. Zijn vriendin vond het wel helemaal te gek, zijn werkgever wat minder.
En nog een andere: ken je die grap van die Pool die terug naar Nederland zou vliegen en naar het vliegveld door Ruuth werd gebracht. Hij was in de veronderstelling dattie om 20.00 uur zou vliegen. Dus wij rond 17.30 uur vertrokken, in ogenschouw genomen dat het spits was. Onderweg nog even samen een fruitshake genomen om toch nog een vitamineshot te krijgen voordat ‘ie acht uur op vliegtuigvoedsel zou leven. Nippend aan de shake vroeg ondergetekende hoe laat ‘ie moest inchecken. De betreffende Pool keek nog even op zijn ticket en werd lijkwit toen hij de tijd zag. Namelijk 18.25 uur zou het vliegtuig wegvliegen. En het was inmiddels 17.55 uur. Dus ik werd gesommeerd het gaspedaal dieper in te drukken dan die diepste oceaan in de wereld en als een raket stoven wij richting Hato (vliegveld). Daar aangekomen sprong hij als een sprinkhaan de auto uit om in te gaan checken. Ik hobbelde daar als een hobbelpaard achteraan met in mijn kielzog zijn veels te zware bagage. Gek genoeg stond er nergens iets over Martinair, de maatschappij waar hij mee zou vliegen, op de tv’tjes. Bleek het vliegtuig, godzijdank voor mijn vriend Marek (de Nederlandse Pool, een toffe kerel overigens en nog een tijdje mijn Nachbarn geweest hier) was er weer een ouderwetse vertraging van 24 uur. Dus dat was reden om nog een avondje te feesten.

Ja lieve mensen, je maakt wat mij hier als Makambaatje.

Tot de volgende keer, dikke kus en succes met Fitna!

Politiek geëngageerde groet,

Roeth Verhuuff –