The wind of change

Yoooo!

Vanuit Bangkok een vlucht gepakt naar de Filippijnen. Je hebt hier gelukkig maar iets meer dan 7100 eilandjes, dus ondanks dat de keuze reuze is komt het helemaal goed. Plan is zoals gewoonlijk geen plan dus we zien wel waar de wind of change me waait.

In Nepal heb ik nog acht daagjes uitermate de chillmodus aangehad in Pokhara. Samen met Karlijn en twee Deense vrienden hebben we echt heeeeeel weinig gedaan maar toch ontzettend genoten. We hebben heel veel gehartenjaagd. Het leuke is dat de Deense vrienden gaan trouwen en wij de eersten waren aan wie ze dit vertelden. Komend jaar dus richting Denemarken voor een bruilof, joehoeeee.

En nog even over de inmiddels al beruchte bungeejump:

Ik voelde meteen al mijn buik heen en weer gaan toen ik op de brug stond. Je moet niet naar beneden kijken werd me nog aangeraden, maar instinctief doe je dat toch. Als je eenmaal je harnas aanheb en de camera staat op je gericht dan probeer je nog wel stoer te doen maar dat lukt natuurlijk never no way. Hoewel...ik heb de video inmiddels bekeken en ondanks wat vrouwengeluiden uit mijn keeltje ben ik toch wel weer enorm relaxt. Op een gegeven moment is het moment daar en moet je onder het hekje door zo het plateau op. Ik had als eerste de swing en je beseft dat als je het niet doet, dat je ten overstaan van de hele groep de hele tocht over de brug (ik noemde het the walk of shame) terug moet lopen. Als je eenmaal van het plateau afspringt is het gevoel bizar. Je hebt zeven seconden een vrije val en gaat op topsnelheid met 250 kilometer per uur de afgrond in. Je wilt je benen ergens neerzetten maar dat lukt niet. Je voelt je buik heen en weer draaien maar kunt het niet plaatsen. Je ziet de afgrond op je afkomen, maar beseft niet waarom. Zeven seconden is helemaal niet lang, maar toen leek het een eeuwigheid. En dan het moment dat het touw strakspant, je je realiseert dat je nog leeft en je eindelijk af swingend om je heen kunt kijken zonder jezelf af te vragen waarom dit jou overkomt. 1 down, 1 to go. Eerst maar even lunchen voordat de bungeejump op het programma staat later die middag. Het "voordeel" van de swing is dat je met je voeten de diepe afgrond in kunt stappen. Met de bungeejump is het de bedoeling dat je hoofd eerst gaat, natuurlijk zo onnatuurlijk als ik weet niet wat. Omdat ik 81 kg woog ten tijde van de sprong (inmiddels is dit door een bacteriele infectie 77 kg geworden zag ik gisteren toen ik me met kleren en wel woog in Manila...en dan weegt mijn baard ook nog eens 1kg gheghe) zat ik in de laatste groep van zwaargewichten van de bungeejumpers. Het bleek dat ik als laatste moest, omdat ik de lichtste van de zwaarsten was. Stond ik daar op de brug te wachten terwijl de ene na de andere de 160 meter naar beneden springt. Je ziet de ene grote beer na de andere veranderen in een klein mannetje. Een Indier kan de spanning niet aan als hij op het plateau staat en besluit de bungee niet te maken. Hem wacht de walk of shame terug. Het enige voordeel is dat de beste kerel niet nog eens 25 minuten steil omhoog hoeft te klimmen terug naar de ontmoetingsplaats van de jumpers. De vrouw van de faalhaas geeft hem nog een troostzoen, maar daarna issie niet meer gesignaleerd. Ik wacht nog steeds en voel dat ik moet poepen. Gelukkig heb ik dat die dag al 3x gedaan (ik weet: prettige informatie) dus het zal vast niet veel poeps en soeps zijn wat eruit moet. Het is vooral de angst die over mijn darmen regeert. Nog 1 wachtende voor me, een Engelsman. Om de tijd te doden hebben we het over het aankomende Europees Kampioenschap voetbal. Engeland zal er wel weer op een schlemielige manier uitgaan en Nederland zal met mooi voetbal wel weer de tweede plek opeisen. Het is zoals het is. Let it be. De Engelsman springt. Ik hoor hem nog: "O noooooo, what the fuckkkkk" roepen en besef me dan weer eens te meer dat wat ik ga doen een unieke eenmalige ervaring is. Waarom moest ik dit nu zo nodig gaan doen? Tegenover wie wil ik mezelf bewijzen? Ik denk vooral tegenover mezelf. De camera staat weer pointificaal op mijn neus gericht. Ik lach als een boer met kiespijn, maar kan het niet laten om nog even stoer te doen in de camera. Is leuk voor later denk ik al bibberend. Mijn naam wordt geroepen, ik wil niet. Als een pinguin waggel ik op het plateau. Een laatste safetycheck. Je moet je armen wijd uitspreiden en een diepe zucht nemen en dan proberen als een volleerde schoonspringer naar beneden te gaan. Dat ben ik helemaal vergeten te doen, jammerdebammer. De veiligheidsman zegt dat hij tot 3 telt. Ik smeek hem om tot 1000 te tellen, maar dat wil hij niet. Hij wil ook naar huis besef ik mee. 1-2-3.....en ik sta er nog steeds. Ik kijk in de camera, angstig haasje, doe mijn haren goed en besluit te gaan. Ik heb er voor betaald en no way dat ik de walk of shame terug ga doen. You can do it buddy, come on hoor ik in mijn oorschelp. Jaja. Okey, let's goooo. Ik sluit mijn ogen en laat mijn lichaam op de juiste manier van het plateau afspringen. De 3,5 seconden vrije val gaan betrekkelijk snel in vergelijking met de canyonswing. Als het elastiek eenmaal strak trekt besef ik me dat de overlevingskansen met de seconden toenemen. Het elastiek gaat heen en weer en mijn lichaam hangt eronder. Als ik eenmaal los wordt gesneden is de adrenaline overal, ik heb energie alsof ik zo in 1x door kan lopen naar huis. Ik schreeuw dat ik nog leef en dat ik het nooooooooit meer doe. Wat een ervaring.

Na Nepal heb ik nog 4 daagjes in Bangkok gespendeerd waar ik in mijn nachtelijke escapades een tattoeage heb laten zetten. Op Facebook werd al geroepen dat het een Hangovermomentje (heb je deze film nog niet gezien? SHAME ON YOU!) was. Ik heb een avondje keihard gezopen met 12 jongens van een dispuut, echt ongelofelijke ballen en als je mij zou zeggen dat ik ooit nog eens bier met zulke gasten zou drinken had ik je voor gek verklaard. Maar in Thailand kan alles, zo heb ik wel gezien op Kho San Road: het backpackersstraatje daar...ik weet niet hoevaak ik ben gevraagd om naar een pingpongshow te gaan, ik denk dat de Thaise mensen heel graag willen tafeltennissen met me.

Wat ik met trots nog wil vermelden: in 2001 na mijn Australietrip heb ik ook 5 dagen in Bangkok gezeten. Omdat ik toen geen geld meer had, ben ik de laatste dag zonder te betalen uit mijn guesthouse gesneakt: die rekening heb ik inmiddels betaald! Ik ging op zoek naar het guesthouse, ergens in een dodgy straatje achteraf en het bleek nog te bestaan. De mensen begrepen niet waarom ik ze 100 baht gaf, maar accepteerden het natuurlijk wel meteen. Coming clean again!

Helaas ben ik een aantal dagen nog geveld door een bacteriele infectie. Ik denk dat de combinatie van verkeerd eten me heeft genekt, letterlijk en figuurlijk. Op een gegeven moment wilde ik zelfs naar het ziekenhuis, maar was ik te lam om mijn smerige kamer te verlaten. En het was 41 graden in Bangkok en helaas had ik geen airconditioning dus ik zweette me echt helemaal kapot. Inmiddels voel ik me weer redelijk, maar ik heb een paar dagen alleen maar op water en cola (goed tegen de diarree bij gebrek aan mijn andere wondermiddeltje) geleefd. Ach, het hoort erbij. Op naar dat modellenfiguurtje, gna gna.

In Bangkok had ik meerdere opties om mijn trip te vervolgen: Indonesie was een hele serieuze optie, maar Cambodja en Laos ook. Uiteindelijk zijn het de Filippijnen geworden. Indonesie komt nog wel. In het vliegtuig kreeg ik nog HET idee om bij vliegtuigcrashes te voorkomen dat er zoveel mogelijk mensen verongelukken: gewoon iedereen standaard een parachute omdoen en als het misgaat de deuren opengooien! Hoppa, geen dank wereld.

In Manila aangekomen werd ik meteen weer aangesproken door de halve wereld die me naar de beste plekken zouden brengen. Omdat ik inmiddels al redelijk doorgewinterd ben, besloot ik de taxi's af te slaan en een jeepney te nemen. Dit zijn auto's die volgestouwd worden door mensen. De auto's zijn achtergelaten door de Amerikanen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en dienen nu als vervoersmiddel. Recyclen kunnen ze hier wel. Wat is het warmmmmmm hier zeg. Omdat ik bij de busterminal nog wel naar mijn plek van bestemming moest, besloot ik alsnog een taxi aan te houden, met de garantie om de meter aan te doen. Hij deed dit en kon echt helemaal geen Engels. Terwijl Engels wel een officiele taal is. Toen ging de radio aan. Filippijnen zijn net als ik helemaal leip van karaoke en toen ik begon mee te zingen met zijn lievelingscd van The Scorpions werd meneer zo blij als een klein kind die net een snoepje heeft gehad. Het welbekende nummer 'The wind of change' stond als eerste op de cd en ik floot het begin mee. Hij stopte de meter en zei, tenminste dat kon ik uit zijn paar woorden Engels opmaken, dat zolang ik bleef zingen de meter uitbleef. Ik weet niet wat voor versie hij van dit nummer had, maar uiteindelijk duurde het 9 minuten voordat de meter weer aanging. Helaas duurde de taxirit ruim 35 minuten omdat iedereen aan het staken was op de Dag van de Arbeid (1 mei). Prachtig vond 'ie het, we waren tijdelijke vrienden die niet met elkaar praten.

Zometeen pak ik een busje naar Legazpi, slechts 12 uurtjes zitten en dan ga ik de komende dagen een droom waarmaken. En ik weet dat mijn relaxte pa op positieve manier jaloers op me is, want ik ga zwemmen in Donsol met walvishaaien! De grootste zoogdieren ter wereld komen hierheen om hun kindjes te baren. Hoe geweldig gaat dat worden? Ik kan echt niet wachten! Wat daarna komt, zien we wel weer. De wind waait me wel, ondanks al die hitte hier.

Ik heb begrepen dat jullie een warme Koninginnedag hebben gehad. Hoe was Bea in Veenendaal en Rhenen?

Voor alle mensen die 5 mei naar Wageningen gaan om de bevrijding te vieren: en-fucking-joy people! Bier is in de Filippijnen het goedkoopste ter wereld (voor 30 cent heb je een lekkere verse San Miguel te pakken!) dus ik drink er ook een paar.

En o ja..ik krijg het bijna niet uit mijn toetsenbord: maar alle Ajaksiedjes gefeliciteerd met de titel. :(

Tot hier en niet verder.

Dikke kus,

R to the V.