Het dak van de wereld (pushing 2 the limits)

Acht van de tien hoogste bergen ter wereld liggen hier. Nepal mag dan ook zonder dollen als bijnaam het dak van de wereld hebben. Ik ben voorlopig wel even uitgetrokken in de Himalaya. (:)) Man, man, man wat was het zwaar en wat ben ik mezelf toch een aantal keren tegengekomen.

Vanuit Kathmandu de rodeobus gepakt die ons door een weggetje de bergen in heeft gebracht. Ik had niet echt een comfortabele zitplaats, ik denk zelfs dat Roel van Velzen problemen zou hebben met het plekje wat ik (zo'n beetje de langste in de bus) toebedeeld heb gekregen. Maar dat was nog niks vergeleken met de weg waar we over reden: alsof een blinde over een dun stuk touw op 1500 meter loopt. Samen met mijn reisgenote Karlijn was het plan om 12 dagen lang door de Himalaya te gaan trekken.Je loopt door dorpjes in de middle of nowhere en ziet mensen lachend zitten. Zouden zij weten wat voor teringbende er in de wereld gaande is? Zouden ze weten wie Barack Obama is en dat hij linkshandig is (net als zijn vier voorgangers)? Ik denk dat ze een boel niet weten, maar de glimlach verraadt in ieder geval dat ze gelukkig zijn.

Wat ze bij ons onkruid in de berm noemen, dat wordt hier mariuhana genoemd. Overal groeit het, helaas was het nog niet rijp genoeg.

Wij hadden de challenge genomen om onze eigen spullen te dragen en geen mannetje in te huren. Met een rugzak met ongeveer tien procent van je lichaamsgewicht ga je op pad. Je sjokt, zwoegt, zweet, vloekt, geniet, zweet, verkrampt, zweet, vraagt je af waarom je in hemelsnaam hieraan begonnen bent en dan komen ze opeens voorbij stuiven op hun afgeragde slippertjes over de slipperige rotsen: de porters (dragers). Ik noem ze de bergpaarden...deze jongens zijn dus tussen de 60 - 70 kilo en dragen tussen de 30 en 50 kilo op hun rug mee....zo door de bergen, bergje op bergje af. Dan klaag je niet meer. Deze gasten klagen niet, alleen een glimlach op hun gezicht en een vriendeijke namaste (= hallo) krijg je van ze. En terwijl wij het zoooo ontzettend warm hebben, is de enige warmte die zij hebben een vuurtje om hun pijpje met Nepalese hash aan te steken. Overigens: Nepalese hash, de oplossing voor als je aan de diarree bent. Ja, ik spreek uit ervaring. Yak-cheese helpt trouwens ook.

De geur in de bergen is kruidig en zoet. Je kunt het het beste omschrijven als van die kruidenbabbelaars die je vroeger altijd van je oma kreeg en zogenaamd goed voor je keel waren. De rode rhodondenderons bloeien rustig rond en in het begin van de trip ben je vooral bezig niet op je bek te gaan. Overal zijn rotsen en het zou toch zuur zijn om de eerste dag al meteen een enkelblessure op te lopen. De tweede dag kun je je meer focussen op wat voor je gebeurt en de derde dag kun je eindelijk om je heen kijken en genieten wat de Himalaya heeft te bieden: veel.

Bij elke stap die je omhoog gaat verzuur je meer en bij elke bocht die je omgaat bid je: laat het alsjeblieft de laatste bocht omhoog zijn. Helaas. Je verlegt continu je grenzen en je doet dingen die je van jezelf niet verwacht. Pushing 2 the limits. Tijdens een dagje trekken, die toch al gauw zo'n 6 -7 uur duurt verbrand je tussen de 4000 - 7000 calorieen. Als je kunt eten: eet. Als je kunt drinken: drink. Per dag jas je er zo'n 4 a 5 liter water doorheen...3 volle koolhydraatrijke maaltijden (mixed fried rice, chowmein) is niet voldoende om alles op te vangen. Ik denk dat de aandelen van Snickers en Mars na mijn trekking explosief omhoog zijn gegaan.

Zei ik een paar verhalen geleden dat yoga het fysiek het zwaarste was wat ik in mijn mooie leventje gedaan heb? Forget it! Vergeleken met deze trekking is yoga hetzelfde als de hele dag op het strand liggen terwijl het Zweedse bikiniteam je masseert en er een lekkere Cuba Libre naast je strandbedje staat.

Het was soms wel even bizar hoor. Als wij helemaal afgebeuld lagen te happen naar zuurstof, als onze tong op de knieen hing, als het huilen ons nader dan het lachen stond dan kwam er weer een oud omaatje met Prodentlach voorbij stuiven. Hoe doet die ouwe het toch dachten Karlijn en ik dan??????

Tijdens het trekken kom je ook een aantal mensen tegen die dezelfde trek doen. Zo hebben we Piet en zijn zoon Jorren (veilig thuisgekomen jongens...wat een hel was Goisakunda he...?). Je legt een kaartje met ze, wisselt informatie uit en hebt het gelukt de ervaring van deze schoonheid te kunnen delen. 's Ochtends om 7 uur heb je ontbijt en 's avonds om 7 uur ga je je mandje weer in, strijdend tegen de kou ondanks een -20 graden slaapzak.

Dag 5 van onze trekking zouden we de Kyanjin Ri beklimmen, 4850 meter hoog. Ken je die mop van die drie afgetrainde ongelofelijk knappe mensen die deze zouden gaan beklimmen? Ze hebben de verkeerde afslag gepakt. Nouja, we kwamen uiteindelijk nog steeds op 4250 meter maar onze gids had een foutje gemaakt. De dag erna moesten en zouden we hem dus opnieuw doen. Even voor de statistici: de hoogste berg van het Koninkrijk der Nederlanden is de Christoffelberg (375 meter, reeds beklommen in 2007) in Curacao. De hoogste berg van Europa (ervan uitgaande dat de Elbroes in Azie ligt) is de Mont Blanc (4811 meter). Ik heb gewoon hoger dan het hoogste puntje in Europa gestaan. Hoe stoer kan ik daar mee doen op feesten en partijen? De weg erheen was alleen iets minder heroisch, onderweg heb ik serieus een aantal malen overwogen om te kappen, zo zwaar was het. Je bent, omdat je zo hoog zit, erg kortademig en ja de tand des tijds speelt ook bij mij een rol. Maar ik heb het gehaald. Binnen twee uur klimmen hebben we uiteindelijk de top bereikt. 45 graden klimmen is eerder de regel dan uitzondering. Steeds weer push je jezelf naar de volgende limit. Ik heb echt de grens van mijn grens van mijn grens van mijn grens gezien. Je wilt natuurlijk ook niet onder doen ten opzichte van de mensen met wie je omhoog klmt. Eenmaal aan de top gekomen vergeet je je moeheid. Je vergeet hoe veel je aan het zweten bent en je vergeet hoeveel moeite het heeft gekost om omhoog te kome. Je vergeet de verzuring in je kuiten en het lamlendige gevoel in je benen. Je voelt alleen de adrenaline: ik sta gewoon aan de top! Mijn mantra 'pain is weakness leaving the body' heeft geholpen. Did it. Fucking did it! I'm the king of the world, for now. Het uitzicht is fenomenaal omdat er een lichte sluierbewolking rondom de toppen van de berg hangt. Als bergen konden praten, zouden ze ons dan de waarheid vertellen?

Omhoog is geen pretje, maar lieve mensen: omlaag ook niet. Omhoog voel je de hele tijd je kuiten, bovenbeentjes maar omlaag staat die spanning er natuurlijk ook op. Ik heb weer gemerkt dat het qua doorzettingsvermogen wel snor zit in dit lichaampje en geest. Wat ook heerlijk is, is dat als je weer veilig beneden bent dat je net een groep mensen ziet vertrekken om dezelfde top te gaan doen.

Na de 4850 meter top zijn we verder gegaan naar een ander gebied. Hadden we totnutoe mooi weer gehad, helaas kwam er een nieuw element bij om tegen te strijden: sneeuw afgewisseld door scherpe hagel. Bij elke bocht die je maakt, hoop je dat het de laatste is. Tachtig procent van de keren word je teleurgesteld en moet je verder bikkelen. Als ik links kijk, zie ik een witte afgrond, als ik rechts kijk is het wit, voor me zie ik nog net de voetsporen van onze onvermoeibare doch relaxte gids en achterom kijken heeft geen zin. Dat kost teveel energie. Als ik drink, moet ik 5 minuten later pissen. Als ik gepist heb, dan heb ik dorst. Zo gaat het de hele tijd. Mijn geitenwollensokken zijn vochtig terwijl ik waterdichte schoenen aan heb. Mijn broekspijpen zijn tot kniehoogte bevroren door de diepe sneeuw. Het maakt me niet uit dat er snot uit mijn neus hangt en er slijm in mijn baard zit, ik ga door. Opgeven is geen optie.

In Goisakunda heb ik de 18 koudste uren van mijn leven gehad. Toen we 's ochtends wakker werden in ons bedje (nouja bedje: noem het 3 planken met iets wat op een matras leek) zat er een flinke laag ijs op de waterfles. In Nederland zou dit een reden zijn om de rayonhoofden bij elkaar te roepen. Zwervers in Amsterdam slapen nog warmer. Goisakunda is op zo'n beetje 4300 meter en toen we aankwamen in de never no way geisoleerde woonkamer vertikten die eikels om de kachel aan te stoken. Als een zombie heb ik daar 3 uur overleefd en toen er eindelijk brandhout in de kachel werd gegooid duurde het nog uren voordat ik weer enigszins kon functioneren. En dan heb je dus al een thermo onderbroek, shirt, extra shirt, fleecejack, sokken, extra sokken, tijgerstring, spijkerbroek, trui en jack aan.

Aan het einde van de rit ben je blij dat je eindelijk die vieze stinksokken kunt weggooien (geitenkaas die drie jaar over de datum is ruikt nog frisser) en ik heb mijn trui en spijkerbroek aan een Nepalees geschonken, wel eerst even heel goed wassen.

Al met al waren deze dagen door de Himalaya echt ongelofelijk vet. Ik heb zoveel rust om me heen gezien, zoveel fijne mensen ontmoet en zoveel mooie dingen gezien. Even geen auto's die toeteren, even geen tienduizenden mensen die iets van je willen, nee gewoon de natuur in haar element.Ik ben 9 blaren rijker, 5 kilo lichter en er ligt nog ergens een teennagel in de Himalaya maar wat was het vet. De natuur neemt en de natuur geeft. Qua inspiratie heb ik genoeg geschreven de afgelopen tijd...

Het was ook echt supertof met mijn reisgenote Karlijntje, respect voor haar! We vertrekken over een paar dagen naar Pokhara om nog even een aantal dagen flink te chillen en te genieten van massages. Maar eerst ga ik mezelf nog een tattoeage cadeau geven...en ja die bungeejump moet natuurlijk ook nog!

Zo...toen we in Kathmandu aankwamen meteen zoooooveel gegeten, de rijst kwam me echt de neus uit. Maar nu ik dit heb gedaan mag ik vast wel een keer met mijn maatje George, die overigens binnenkort gaat trouwen, mee op commandokamp...gheghehge.

Tibet gaat 'm denk ik niet worden. De grenzen zijn gesloten voor individuutjes als Ruuthje. Plan is om over tien dagen richting Thailand te vliegen om vanuit daar wel verder te zien. Misschien de Fillipijnen, Cambodja, Laos, Indonesie? Eind juni kom ik in ieder geval weer terug, spreid het woord zegt het voort!

Tot hier en niet verder.

R