Just only look

Haai allen,

Daar zijn we weer. Inmiddels weer wat verder en vanavond pakken we de sleepersbus vanuit Mumbai (voorheen Bombay) naar Goa.

Van de blauwe stad Jodphur zijn we naar de roze stad Jaipur gegaan. Een drukke stad die echt ranzig was. Toch zijn we weer overgehaald om wat tourtjes door de stad te doen. Tempeltje hier, tempeltje daar en onderweg ook nog even stoppen om bij een familielid te kijken naar sari's, zijden sjaaltjes en niet te vergeten juweliers. Het is allemaal hartstikke echt moeten we geloven en we zijn echt speciaal: bij elk zaakje krijgen we vriendenprijsjes! Cool toch? Omdat wij het zijn en mensen Holland zo leuk vinden! (En Duitsland, Liechtenstein, Andorra en alle landen die ik heb opgenoemd waar ik vandaan kom.) Onder het mom van 'just only look' hoeven we slechts alleen te kijken maar eenmaal binnen wordt het ons moeilijk gemaakt niks te kopen. Gelukkig pushen ze niet, integendeel ze zijn juist hartstikke aardig en als ik dan in die lieve oogjes kijk dan is het echt moeilijk om geen groot tapijt van 20 vierkante meter te kopen voor een vriendenprijsje. Hehe. Bij 1 juwelier (de vriend van Ali onze rickshawdriver) kon ik de verleiding niet weerstaan en heb ik een zilveren armband gekocht, die echt echt is. Echt waar. Daarna kregen we de kans om onze hand te laten lezen door een soort van astroloog. Dus Marlou en ik naar binnen en de beste man vroeg voor de verandering geen geld. Voor het consult dan. In mijn hand las hij af dat we met zijn 5'en thuis waren en dat mijn moeder binnenkort 60 zou worden. Mijn band met haar is heel sterk. Hij had het erover dat ik bezig was met een grote verandering in mijn leven en dat het goed was waar ik nu mee bezig was. Ik zit op een turningpoint in mijn leven. Geloof wat je wil geloven natuurlijk, maar hij heeft wel gelijk. Ik was een onrustig persoon en het chakra in mijn keel was verstopt, ik kon dit doormiddel van mineralentherapie verhelpen. Hij kon een armband voor me maken voor de vriendenprijs van 250 euro. Dus toch geld proberen uit me te trekken. Niet voor hemzelf, maar voor de weeskindertjes in India...jaaaa tuurlijk. Maar uiteindelijk waren de dingen die hij ons vertelde best betrouwbaar.

Het spel der afdingen. Het is echt lastig om constant te beseffen dat je of wordt afgezet (nouja voor westerse maatstaven valt het wel mee), of dat je steeds maar weer je energie moet gebruiken om niet te kakken gezet te worden. En dat om allemaal een paar cent van de prijs af te dingen. Als je de weg vraagt dan word je alle kanten opgestuurd, behalve de goede kant. Je ontwikkelt wel een bepaalde antennen maar ik ga nog iets te vaak van de goedheid van de mens uit. En als je dan mensen negeert dan zijn ze meteen uit het lood geslagen en vragen ze waarom je zo onbeleefd bent.

Vanuit Jaipur hebben we de trein naar Agra genomen, waar de Taj Mahal staat. Die treinrit duurde zeven uur en je wilt niet weten wat mensen allemaal meenemen. In de trein waren we echt bezienswaardigheden. Alsof we zelf lopende wereldwondertjes zijn. Mensen willen met ons op de foto, ik heb zelfs handtekeningen uit moeten delen en hele gesprekken in gebrekkig Engels gevoerd. Ik heb er zelfs al een e-mailvriend aan over gehouden, Sushil. Sushil wilde alles van me weten: wat voor baan ik had, of ik al kinderen had, hoeveel vrienden ik had, op een gegeven moment vroeg meneer zelfs wat de kleuren van mijn muren (???) waren. Hij vroeg tot slot ook om mijn emailadres en een halve dag later had ik een e-mailtje in mijn inbox: Dear Ruuth, how are you doing, regards Sushil. Dus ik mailde terug: Hello Sushil, I'm fine, how are you. Yours faithfully, Ruuth. En nu zijn we steeds 1 zinnetje naar elkaar aan het mailen, mooi toch.

Dat mensen steeds met je op de foto willen, is voor een aandachtsbelust persoon als ik natuurlijk het einde. Marlou is er soms wel klaar mee, maar ik presteer het zelfs om 'onschuldig' te gaan staan op plekker waar foto's worden genomen en dat ze mij dan zien en 'toevallig' ook een foto met mij willen. Gnagna. Dan zitten Marlou en ik ergens even rustig op een bankje wat water weg te tikken, komt er een Indier langs met een blij gezicht, vraagt waar we vandaan komen en loopt weer weg. En dan? Dan komt 'ie thuis en zegt: nou schat, wat ik vandaag heb meegemaakt: ik ben 2 mensen uit Nederlands tegengekomen, fantastisch toch?

Anyways, Agra. De Taj Mahal, gebouwd door een koning die enorm veel liefdesverdriet had. Het wordt beschouwd als een wereldwonder, maar officieel is het dat niet. Het is wel ongetwijfeld een van de mooiste gebouwen ter wereld. Wat een symmetrie zeg, erg mooi. Je moet er wel weer de hoofdprijs voor betalen om hem van dichtbij te zien. Een facebookvriend vroeg nog of ik de Black Taj Mahal heb gezien: volgens mij bestaat die niet.

Het Indiase eten is echt goed te doen, de curry's zijn overheerlijk maar na een aantal dagen op rij deze gerechten te hebben gehad, verlang je ook wel weer naar wat westers. Dus als we dan een Kentucky Fried Chicken of McDonalds zien dan lopen we de polonaise naar binnen en bestellen het allervetste wat er maar is. Heerlijk.

Na Agra hebben we de bus naar Delhi gepakt, waar we 's avonds het vliegtuig naar Mumbai hebben genomen. Mumbai is de grootste stad van India. Met zo'n 16,5 miljoen inwoners doet het niet onder voor Nederland. Als Delhi een lachende levende vuilnisbelt is, dan is Mumbai een woelige westerse broeikas. Wat is het warm zeg. Mumbai is stukken netter dan Delhi en lijkt qua doen en laten meer op een westerse metropool dan op een Indiase stad. Mensen willen ook westers lijken, dat zie je trouwens ook wel terug in de prijzen. Die liggen een stuk hoger dan andere plekken. Je betaalt hier gemiddeld vijf keer zo veel voor eten of een hotelkamer dan elders. Even een leuk feitje over Mumbai: tijdens de spits zitten hier in 1800-persoonscoupes ongeveer 7000 mensen. Sardientjes in een blik leven nog ruimer. En per 1 miljoen mensen heb je hier 17 openbare toiletten (arg).

Maar Mumbai kent ook armoede. De grootste slum (getto) van Azie heb je hier, zo'n 1 miljoen mensen wonen er. En de film Slumdog Millionaire is er opgenomen. Maar toch, in een slum zie je dat mensen ook op hun manier handel drijven. Volgens de Lonely Planet van 2009 is er zelfs een hele business ontstaan die jaarlijks 650 miljoen dollar oplevert. Het contrast tussen arm en rijk is echt enorm. Een dikke Mercedes naast een afgeragde rickshaw.

En natuurlijk moesten we een Bollywoodmovie bezoeken! Wat een film zeg, ik zal even kort uitleggen hoe ' ie ging (de film was in Hindi maar de grote lijnen kon iedereen wel volgen):

Eerst was er een kerel met een blauwe bril die ging scheiden en dat werd gevierd met een liedje. Daarna deed 'ie een rode bril op en werd scheidingsexpert. Hij kreeg een partner in crime, een appetijtelijke dame die ook goed kon zingen. Ze waren beide met snode plannetjes bezig om mensen uit elkaar te halen. Toen gingen ze opeens naar Griekenland en daar werd ook een lied gezongen, dit keer echt heel vrolijk van aard. De rode bril was opeens een zwarte bril en hun plan was gelukt: ze hadden twee verliefde mensen uit elkaar gedreven. Maar toen werden ze verliefd op elkaar en bleek 1 iemand die ze uit elkaar hadden gedreven zwanger te zijn. Een treurig lied volgde. Toen ging de man met de zwarte bril naar 1 of andere oma die de boel wel even zou fixen maar niet nadat ze eerste de salsa met hem deed onder het genot van een liedje. Die oma was echt een baas want die bleek krachten te hebben waardoor iedereen weer bij elkaar kwam (eerst wilde niemand, maar na een paar liedjes waren de meeste wel overstag). Het verhaal eindigde dat iedereen kreeg waar hij recht op had en het slechte vrouwtje werd erbij genaaid en bleef met lege handen over.

Dit gaat een kaskraker worden, ik voel het aan mijn water.

Okiedokie mensen, dit was het voor nu. Bedankt voor alle positieve berichtjes! Vanavond gaan we richting Goa, waar je erg kunt relaxen aan het strand en ik zal binnenkort nog wat mooie fotootjes op facebook gooien.

Groeten en een dikke kus uit Indianie (zegt mijn nichtje Isis als ze uitlegt waar haar oom is, lief toch?).

Ruuth