Alledaagse Waanzin

Menschen!

Goodbye India, welcome Nepal! Maar niet nadat ik eerst nog een aantal dagen in Varanasi heb gesleten. Vanuit het zuiden dus het vliegtuig naar Delhi gepakt en vanaf daar weer een nieuw vliegtuig naar Varanasi. Als je de stranden, luxe en relaxtheid van Kerala gewend bent, dan is het wel weer even een tandje bijschakelen in Varanasi. Mensen die continu wel iets van je willen, hotels die niet echt schoon zijn, kakkerlakken die over straat op zoek zijn naar voedsel, dode apen die wegrotten op de grond, een geur die het beste te omschrijven is als ranzig, straatjes die qua breedte nauwelijks de 1 meter halen maar het valt allemaal in het niets bij de spiritualiteit die de stad uitstraalt. Maar hey: als iets India is, dan is het Varanasi wel met al zijn kleuren, explosieve mensen en spirituele leven.

Toen ik 11 uur 's avonds na een dag reizen aankwam en door The Amazing Maze van Varanasi liep met mijn backpack ben ik bijna geplet door een doldwaze koe. De straatjes zijn echt smal, claustrofobische mensen zullen nimmer aarden in Varanasi, en ik liep richting een of ander hotel en hoorde een kreet. Ik keek om en zag een koe rennen voor zijn leven, achtervolgd door een hitsige stier die haar wilde dekken. Even waande ik me in Pamplona. Ternauwernood kon ik een winkeltje induiken, weer een aparte ervaring. Typisch India. Mensen kijken er niet van op. Het is de alledaagse waanzin die je continu weer meemaakt.

In Varanasi nog het verhaal gehoord van Kopal, de manager van het meest ranzige guesthouse ooit. Geboren in een hele arme familie moest hij op jonge leeftijd al gaan werken. School was absoluut geen optie nadat zijn vader verongelukt is. Voor 5 rupee per dag (is ongeveer 8 eurocent) kreeg hij zijn eerste baantje op 6 jarige leeftijd in een tailorshop. Zijn baas was niet de meest okselfrisse kerel en hij werd meegezogen in het wereldje. Nadat zijn baas voor zijn neus een kogel in zijn hoofd kreeg, besefte Kopal dat dit leven niet lang zou duren. Nu werkt hij in een guesthouse als soort manager en verdient hij geld om zijn familie te kunnen onderhouden. Hij spreekt redelijk Engels en sinds 2009 bestaat hij eindelijk officieel. Zijn vader had geen geld om hem bij zijn geboorte aan te geven, het is normaal hier in India dat veel mensen wel bestaan maar niet officieel zijn ingeschreven en dus nergens recht op hebben. Hij droomt van een eigen reisbureautje en als ik hem mag geloven is hij hard op weg zijn dromen te volgen. Het verhaal zal ongetwijfeld her en der een beetje zijn aangedikt en afgeslankt, maar ik geniet van deze verhalen en heb echt respect voor de man. Gandhi zei het al: be the change you want to see in the world.

De Ganges, de rivier, stroomt door Varanasi. Mensen wassen zich hier in, omdat hun zonden dan worden weggespoeld. Maar als je ziet wat er allemaal in ronddrijft qua rotzooi dan denk ik eerder dat jezelf wassen gelijk staat aan het krijgen van scheurbuik. Ik heb me beperkt tot het pootjebaden, als ik een duik erin had genomen denk ik rechtstreeks naar het ziekenhuis zou kunnen in verband een overschot aan foute bacterien in mijn lichaampje.

Met een boottochtje om 6 uur 's ochtends zijn we over de Ganges gegaan, op naar de Burning Ghats. Dit zijn heilige plekken waar de mensen verbrand worden. Je zou denken dat het een trieste bedoeling is, maar voor deze mensen is de dood niet het eind maar juist het begin van iets nieuws. Erg indrukwekkend om een aantal vuurtjes te zien waar je mensen in ziet liggen. Je ziet de voetjes buiten het vuur liggen, die worden als laatste op het vuur gegooid (in India zijn de voeten het minst belangrijk). Het beeld dat een koe rondloopt tussen de lijken en honden snuffelen in de as is vreemd maar ook weer typisch India. Dan zie je een man een dood persoon ontkleden en wikkelen in slingers en doeken om de nieuwe reis te beginnen. Enigszins luguber. Voor het cremeren wordt de persoon nog gewassen door de familie, huilen is uit den boze omdat dit de reis van de geest kan verstoren. Terwijl het lijk in de Ganges gewassen wordt, wast een andere man zich twee meter verderop met zeep. De dood en het leven naast elkaar. Zo'n twee- a driehonderd man wordt per dag gecremeerd, het duurt ongeveer drie uur voordat een lichaam is opgebrand. De dood is nu wel heel dichtbij. Terwijl de zon rustig ondergaat wordt er een nieuw lijk in een stapel met brandend hout gelegd. Een dag is voorbij, maar voor deze persoon begint een nieuw leven als de vlammen zijn lichaam in as laten opgaan. Ik heb nog een kilo hout voor een Indiase man gekocht, je hebt verschillende gradaties in hout. Als je in sandalwood verbrand wordt, hoor je waarschijnlijk tot een hogere kaste.

Exit India: I Never Do It Again? Wat een tijd hier zeg, de alledaagse waanzin die je hier tegenkomt is indrukwekkend en het zet je meteen ook tot denken. Verschillende culturen, andere geloofsbelijdenis, gigantisch verschil tussen arm en rijk maar toch kan arm ook zo gelukkig zijn.

Na Varanasi was het tijd voor Nepal! Hoewel Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, slechts 700 km van Varanasi vandaan ligt, heeft het me 25,5 uur reizen gekost. Helemaal gesloopt na een trein- en ellendig lange busrit kwam ik 1 uur 's nachts in Kathmandu aan. Natuurlijk weer opgewacht door iemand die me naar het beste hotel allertijden zou brengen voor een goedkoop prijsje. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen in een kleun guesthouse voor 3,75 euro per dag. Er hangt een relaxte sfeer, de eigenaar vindt het belangrijker om een home voor je te zijn dan veel winst te maken. 's Avonds lekker chillen met allemaal verschillende nationaliteiten en hoewel het tijdelijke vriendschappen zijn is de sfeer uiterst plezant.

Als je door Kathmandu wandelt dan is het moeilijk om te beseffen dat Nepal tot de armste landen ter wereld behoort. Het is redelijk commercieel hier en hoewel Nepal het enige officiele Hindoeistische land ter wereld is, is het geen probleem om vlees of alcohol te scoren. Nepal, het land van de Himalaya. Himalaya betekent letterlijk woonplaats in de sneeuw (thanks mam) en morgen ga ik 14 dagen een trekking doen door de Himalaya. De Langtang trek. Veertien dagen met een backpack om samen met een Nederlands meisje en een gids door te wandelpaden van de Himalaya trekken. Slapen in simpele thealodges en alleen maar het ongelofelijk vette uitzicht en de serene rust om je heen. We stijgen tot maximaal 5145 meter (de Mount Everest, de hoogste berg ter wereld is 8845 meter) en ik ben ontzettend benieuwd hoe het zal worden. Ik heb een hele outfit aangeschaft omdat het stiekem 's ochtends en 's nachts koud kan zijn. Veertien dagen helemaal geen internet afgesloten van de buitenwereld. Dus alvast gefeliciteerd de volgende mensen: mijn nichtje Isis, beertje Carel, beertje Benji en de natte Petrus Johannes, en natuurlijk Kurt Cobain. ;-)

Gisteren in gesprek geraakt met een Nepalees mannetje die een eigen winkeltje heeft (wel even bukken bij binnenkomst, het plafond zit op 1.80 cm) waar hij van alles verkoopt. 's Ochtends om 6 uur gaat hij open en 's avonds om 11 uur sluit hij de zaak. Soms later als er nog klanten zijn. Tussen de middag heeft hij wel een uurtje om een uiltje te knappen. Loopt hij te zeiken over extreem lange arbeidsuren? Nee. Hij geniet van zijn leven. Wij zijn verwend en presteren het nog om om de haverklap te mekkeren en te nuilen over alles en nog wat. Het is natuurlijk ook niet helemaal eerlijk om het te vergelijken, maar een beetje introspectie is nooit verkeerd.


Nou koekebakkertjes, ik gooi de relaxmodus nog even vandaag. Morgen om 6 uur 's ochtends komt de gids ons
en gaan we rocken door de rotsen.

Dikke kus!

RV